Κυριακή 2 Νοεμβρίου 2008

Με τα μάτια ενός παιδιού!

Γεννήθηκα, ζω και μεγαλώνω στην Ελλάδα άλλα για κάποιο λόγο δεν θεωρείται σπίτι μου. Το σπίτι μου είναι ένα τσιμεντένιο κτήριο, διαμέρισμα θαρρώ το λένε, που είναι κλειστό παντού τριγύρω με ντουβάρια και ο μόνος τρόπος για να δω έξω είναι να βγω σ' αυτό που λένε οι γονείς μου μπαλκόνι. Το μπαλκόνι είναι ψιλά και γύρω γύρω έχει κάτι σίδερα που συχνά ακούω τη μάνα μου να τα λέει κάγκελα.
Βγαίνω στο μπαλκόνι για να πάρω αέρα αλλά μυρίζω καυσαέριο, να δω τον ήλιο αλλά βλέπω άλλα κτήρια πιο μεγάλα και πολλές φορές βλέπω και τους απέναντι να μαλώνουν. Βγαίνω να δω άλλα παιδιά να παίζουν αλλά βλέπω τα αυτοκίνητα μόνο να τρέχουν σαν τρελά. Τα φοβάμαι τα αυτοκίνητα ειδικά όταν τσιρίζουν, αλλά πιο πολύ φοβάμαι τους ανθρώπους που είναι μέσα. Τους ανθρώπους που με την πρώτη ευκαιρία μαλώνουν και βρίζουν τους άλλους συνανθρώπους τους για κάτι πράγματα που δεν καταλαβαίνω. "Διπλοπάρκαρε" λέει η μάνα μου "και δεν χωράει το λεωφορείο". Προχτές ο μπαμπάς μου έβγαλε το χέρι του με εκτεταμένα τα πέντε του δάκτυλα σε έναν άλλο οδηγό και του είπε "να ρε μαλάκα, της μάνας σου" μετά κατάλαβε ότι είναι ο αδερφός του (που σπάνια βλεπόμαστε), του χαμογέλασε και του είπε "που πας ρε μαλάκα" "μια δουλειά έχω ρε μαλάκα εδώ πιο κάτω, αυτοί οι άχρηστοι που ψηφίζουμε δεν κάνουν τίποτα για την κίνηση". Αυτό το μαλάκα δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι βρισιά ή καλό, πάντως φύγαμε ήρεμα αυτή τη φορά. Γενικά μόνο μου δεν μ' αφήνουν να πάω πουθενά και παντού και πάντα πηγαίνουμε με το αυτοκίνητο. Ακόμα και ο ίδιος όταν πηγαίνει στη γιαγιά μου λίγο πιο πάνω από το σπίτι μας παίρνει το αμάξι κι ας βρίζει συνέχεια που δεν έχει αυτό το πάρκινγκ. Όταν μεγαλώσω και έχω δικά μου λεφτά θα του αγοράσω ένα να έχει για να μην στεναχωριέται.
Όταν είμαι μέσα στο αυτοκίνητο πάντως μου αρέσει να κοιτάζω από το πλαϊνό παράθυρο.
Βλέπω κτήρια σαν το δικό μας και μεγαλύτερα. Τα βλέπω άσχημα, ακανόνιστα, σιχαμερά και μου προκαλούν τρόμο. Πόσοι άνθρωποι είναι εγκλωβισμένοι εκεί μέσα και γιατί τους αρέσει έτσι όπως είναι; Βλέπω ανθρώπους. Ανθρώπους να βγαίνουν από μαγαζιά και να κρατούν τσάντες, να μιλούν στα κινητά, να τρέχουν σαν τρελοί ανάμεσα στα αυτοκίνητα που βρίσκονται παντού. Βλέπω αυτά τα πράσινα με καφέ που τα λένε δέντρα. Δεν είναι πολλά αλλά μου αρέσουν. Δεν μιλάνε, δεν περπατάνε μόνο κάθονται θλιμμένα. Προχτές είδα κάτι που δεν το ήξερα. Δεν έμοιαζε με τίποτα απ' όσα είχα δει μέχρι τώρα, "πρόβατα δίπλα στον περιφερειακό" λέει ο μπαμπάς "είχαμε πενήντα στο χωριό" απαντά η μαμά. Δεν ξέρω τι είναι αυτά τα πρόβατα αλλά μου άρεσαν πιο πολύ από τα αυτοκίνητα.
Η μαμά δεν μιλάει σχεδόν ποτέ για το χωριό λέει ότι η πόλη της αρέσει πιο πολύ γιατί έχει δουλειά (ή δουλεία, δεν θυμάμαι καλά). Δεν ξέρω τι είναι αυτή τη δουλειά αλλά πηγαίνει κάθε πρωί και αυτή και ο μπαμπάς. Μ' αυτή ξοφλάμε το δάνειο για το σπίτι. Μένουν άλλα εικοσιπέντε χρόνια.
Το πρωί ξυπνάμε μαζί για να με πάει σχολείο γιατί φοβάται να πάω μόνος μου, ο μπαμπάς έχει ήδη φύγει. Άλλοτε πάλι τους βλέπω που σηκώνονται μαζί και πίνουν αυτόν τον καφέ και βάζουν κάτι στο στόμα τους και μετά βγάζουν καπνό. Θέλω να το κάνω κι εγώ αλλά συνέχεια μου λένε ότι είναι κακό και να μην το δοκιμάσω ποτέ, αυτοί γιατί το κάνουν αφού είναι κακό δεν ξέρω.
Το σχολείο μου είναι λίγο πιο πάνω από το σπίτι μου και είναι το μόνο μέρος όπου πηγαίνουμε με τα πόδια. Ακούω τη μάνα μου που βρίζει γιατί δεν υπάρχουν πεζοδρόμια να περπατήσουμε και αναγκαζόμαστε να βγαίνουμε στο δρόμο "άντε να σε αφήσω μόνο σου μετά" λέει. Στο δρόμο βλέπω κάτι άσπρες γραμμές, διαβάσεις τις λένε αλλά δεν τις δίνουμε σημασία γιατί δεν τις υπολογίζει κανείς. Οι ώρες στο σχολείο είναι πολύ βαρετές αλλά τουλάχιστον βλέπω τους φίλους μου. Περιμένω με ανυπομονησία το διάλειμμα για να παίξω στην αυλή. Δεν έχουμε μεγάλη αυλή αν και είμαστε πάρα πολλά άτομα και είναι όλη τσιμεντένια και τριγύρω έχει πολλές πολυκατοικίες και δρόμους. Όταν ακούγεται το κουδούνι μπαίνουμε στις τάξεις και καθόμαστε στις καρέκλες. Βγάζουμε κάτι βιβλία μεγάλα και ύστερα τελευταίος έρχεται ένας κύριος κακός με σκυμμένο το κεφάλι που όλη την ώρα λέει "άρε τι κάνω για 1500ε". Αυτός μας εξηγεί τι λένε τα βιβλία αλλά απ' ότι κατάλαβα ούτε αυτός τα ξέρει καλά, ούτε και έχει όρεξη να μας μάθει. Ο ξάδερφός μου που είναι μεγαλύτερος λέει ότι όλοι οι δάσκαλοι και οι καθηγητές είναι για τον "πούτσο". Δεν καταλαβαίνω ακριβώς τι εννοεί αλλά μάλλον δεν τους χωνεύει, γιατί όπως λέει πήγανε σε ένα πανεπιστήμιο "σάπιο ως το κόκκαλο" όπου δεν μάθανε τίποτα ουσιώδες και αυτά που διάβασαν τα αποστήθισαν και τώρα δεν θυμούνται ούτε τα μισά, "με πιο δικαίωμα και με τι προσόντα έρχονται, λοιπόν, να μας διδάξουν; και τι γνώσεις μπορούν να μας μεταφέρουν;". Τον ακούω τον ξάδερφό μου γιατί είναι έξυπνος. Δεν είναι καλός μαθητής αλλά διαβάζει πολύ σ' αυτό το ίντερνετ. Όπως λέει κι ο ίδιος "Το ίντερνετ σου δίνει ελευθερία σκέψης, έκφρασης και μόρφωσης. "Να μου το θυμηθείς μικρέ", έτσι με αποκαλεί, "η επόμενη επανάσταση θα ξεκινήσει από το διαδίκτυο". Μιλάει συνεχώς για μια κοινωνική επανάσταση που πρέπει να γίνει γιατί πιστεύει πως έχουμε πιάσει πάτο σαν έθνος. "Τι να σου πω" του λέω "εγώ είμαι μικρός", "ε, όταν μεγαλώσεις τα ίδια σκατά με τους γονείς μας θα γίνεις" μου απαντάει. Όταν τελειώσουμε τα μαθήματα με πηγαίνει στο σπίτι η μαμά ενός συμμαθητή μου. Αυτή δεν δουλεύει, "είναι νοικοκυρά" μου λέει ο φίλος μου, "κάθεται όλη μέρα σπίτι πίνει καφέ βλέποντας τηλεόραση και παράλληλα κάνει δουλειές". Εμείς δεν βλέπουμε πολύ τηλεόραση γιατί είναι για τους ηλίθιους λέει ο μπαμπάς μου αλλά αρκετές φορές τον βλέπω να μην έχει τι να κάνει μες το σπίτι και να την ανοίγει. Εγώ αν και βαριέμαι κάθομαι και διαβάζω τα μαθήματά μου για την άλλη μέρα. Είναι πολύ κουραστικό και του χρόνου που θα έχω και αγγλικά ακόμα πιο δύσκολα. Δεν ξέρω γιατί μαθαίνουμε αγγλικά όταν καλά καλά δεν ξέρουμε τα ελληνικά αλλά η μάνα μου φωνάζει ότι πρέπει. Δύσκολο να είσαι μικρός, όλα σου φαίνονται περίεργα, αλλά μεγαλώνοντας θα τα συνηθίσω.

6 σχόλια:

  1. Η φρικτή μας καθημερινότητα σ’ όλο της το μεγαλείο!
    Και δεν κάνουμε τίποτε για να ξεφύγουμε
    Και η απραξία φέρνει τη συνήθεια
    Κι η συνήθεια την απραξία
    Και τα δυο, τη φρικτή καθημερινότητα
    Και η φρίκη δεν έχει τελειωμό
    Και το χειρότερο; Εγκλωβίζουμε και τα παιδιά μέσα σ’ αυτήν.

    Πολύ καλή ανάρτηση…

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. JamanFou
    1. Σ' ευχαριστώ για το σχόλιο, γιατί δεν ήξερα αν η ιστορία που έγραψα αποτυπώνει σωστά τις σκέψεις μου.
    2.Εκτός των άλλων, μιλάω πραγματικά για μια απραξία και μια συνήθεια από πλευρά μας.
    3. Συμπληρώνω:"Εγκλωβίζουμε και τα παιδιά μέσα σ’ αυτήν" και στο τέλος γίνονται και σκεφτονται ακριβώς το ίδιο με εμάς.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ax htan pragmatika polu omorfh kai glukia anarthsh. Polles fores stenoxwriemai pou vlepw tous an8rwpous na trexoun apo edw kai apo ekei neurika. Shmera to prwi eixa mpei sto treno kai evlepa an8rwpous na exoun molis ksupnhsei, na stivazontai san sardeles mesa kai na trexoun na prolavoun, mhn fugei giati meta pws na perimenoun to epomeno, meta pws 8a ekshghsoun thn argoporia tous. Na trexoun, na trexoun xwris kai oi idioi na exoun sunais8hsh twn energeiwn tous. Proxwrousa sto dromo shmera kai gelaga kai me koitousan paraksena. Pws mporei kapoios na gela prwiniatika? Pws einai dunaton na uparxei xwros gia gelio, otan ola exoun ginei douleia, agxos, fasaria, fwnes. Exoume katanthsei na mhn zoume kai mono na douleuoume, to epaggelma mas fainetai na exei dwsei th 8esh tou se ka8eti allo shmantiko sth zwh mas. Kai pou xronos gia oikogeneia? Paidia, oute suzhthsh...pws 8a ta 8repsoume h pws 8a vroume xrono gia ton suntrofo mas. Mhpws prepei na kleisw rantevou, gia na suneure8w me ton suntrofo mou (an exw vrei kiolas)? Kai auto pou lene eleu8eros xronos???? Parakseno mou akougetai, ligo fovistiko 8a elega. Fovamai na exw eleu8ero xrono, giati to na mhn douleuw me skotwnei. Me alla logia eimai eksarthma egw ths mhxanhs sas kai o gios mou to anatllaktiko, opws leei kai to asma ;)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. newton γειά σου! Σήμερα μπήκα στο blog σου και εντυπωσιάστηκα πολύ με αυτό που έχεις γράψει. Είναι καταπληκτικό κείμενο και στέκει σαν διήγημα. Μπράβο και να το συνεχίσεις το στυλ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. navarino-s
    Σ' ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια είναι συμαντικό να το λές εσύ που έχεις μελετήσει ποίηση και λογοτεχνία.
    Για να πω την αλήθεια παίρνει αρκετό χρόνο να γράφω τέτοιες ιστορίες, που τώρα το χειμώνα (ας τον πούμε χειμώνα) ψιλοδιαθέτω.Για το μέλλον ετοιμάζω μια ιστορία αρκετά μεγάλη που θα τη βγάζω σε κομμάτια, κάτι σαν τηλεσειρά :)!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σίγουρα παίρνει χρόνο. Και τέτοιες αναρτήσεις θα κάνεις σε ποιό αραιά διαστήματα από ότι στις άλλες με τα τρέχοντα θέματα και τους σχολιασμούς. Θα δουλεύεις πρώτα το κείμενο στο word και μετά θα το αναρτάς. Όταν λέω θα δουλεύεις δεν εννοώ μόνο ορθογραφικά και συντακτικά. Θα το διαβάζεις και θα το ξαναδιαβάσεις και θα αφαιρείς μια λέξη που δεν θα ταιριάζεις, θα βάζεις μια άλλη πιο δυνατή κ.ο.κ. Να σου δώσω ένα παράδειγμα από το κείμενο σου: Στην αρχή μπορεί να φύγει η λέξη "θαρρώ" γιατί δεν την χρησιμοποιούν τα παιδιά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...