Το όνειρο!

Το παρακάτω είναι ο πρόλογος μιας ιστορίας που έχει γράψει η γυναίκα μου στην οποία (ιστορία) περιγράφει και αφηγείται την ερωτική ζωή καθώς και τον ψυχισμό μιας κοπέλας. Η υπόθεση έχει να κάνει με τον παράφορο έρωτα της πρωταγωνίστριας, όταν σε νεαρή ηλικία δένεται με κάποιον μεγαλύτερό της με τον οποίο έχει και την πρώτη σεξουαλική επαφή. Αυτός, όμως, δεν θέλει τίποτα παραπάνω πέρα της σωματικής απόλαυσης και συνεχίζει να είναι αδιάφορος ακόμα και όταν μαθαίνει για την απρόσμενη εγκυμοσύνη της. Η κοπέλα αναγκάζεται να κάνει έκτρωση και να συνεχίσει τη ζωή της. Γνωρίζει διάφορους άντρες, όμως αυτός, ο πρώτος, που της έχει αφήσει ανεξίτηλες αναμνήσεις, βρίσκεται συνάμα και στο οικογενειακό και φιλικό της περιβάλλον γεγονός που κάνει την προσπάθειά της να τον ξεχάσει ακόμα πιο δύσκολη! Ο πρόλογος αυτός ουσιαστικά έχει να κάνει με της σκέψεις που περνάνε από το μυαλό της κοπέλας, η οποία έχει αποφασίσει να κάνει την έκτρωση αλλά όσο φτάνει εκείνη η ώρα το φορτίο της συνείδησής της γίνεται όλο και πιο βαρύ. Να σημειώσω επίσης ότι η συγγραφέας φαίνεται να είναι αρκετά επιρεασμένη από το βιβλίο της Οριάνα Φαλάτσι "Γράμμα σε ένα παιδί που δεν γεννήθηκε ποτέ". Αποφάσισα να βάλω μόνο αυτό το κομμάτι της ιστορίας, μιας και είναι λίγο τεράστια. Για το υπόλοιπο βλέπουμε...

"Δεν ξέρω τι να σου πω, δεν ξέρω καν τι να σου γράψω. Απλά νιώθω την ανάγκη να σου απολογηθώ για κάποια πράγματα πριν φύγεις για πάντα. Θέλω να γνωρίζεις γιατί συμβαίνουν όλα αυτά. Δεν ξέρω αν μπορείς να μ' ακούσεις. Δεν ξέρω αν μπορείς να με καταλάβεις ούτε αν μπορείς να με νιώσεις. Απλά θέλω να σου γράψω, γιατί δεν μπορώ να μιλήσω σε 'σένα ούτε σε κανέναν άλλον αυτή τη στιγμή. Θέλω να τα γράψω γιατί έτσι κάνω πάντα όταν πονάω. Και τώρα πονάω πολύ. Σε καμιά περίπτωση δεν θα προσπαθήσω να σου δικαιολογηθώ γι' αυτό που σκέφτομαι να σου κάνω, άλλωστε είναι ανώφελο.


Δεν ξέρω πότε άρχισε η ζωή σου, εδώ, κάτω από την καρδιά μου. Εγώ το έμαθα πριν μια βδομάδα και από τότε τα μάτια μου δεν σταμάτησαν στιγμή να κλαίνε. Γιατί είναι αδικία αυτό που συνέβη. Γιατί θέλω τόσο να έρθεις στη ζωή μου αλλά δεν γίνεται. Δεν μπορώ να σε αφήσω να ζήσεις.

Είναι η πρώτη φορά που θέλω να μιλήσω σε κάποιον και δεν έχω κανέναν. Βγάζω από το συρτάρι τη φωτογραφία της νονάς μου και τη βάζω απέναντί μου, έτσι όπως καθόμασταν κάποτε και μιλούσαμε ατέλειωτες ώρες. Αρχίζω να της λέω πόσο πολύ πονάω, πόσο υποφέρω και αυτή με κοιτάζει με συμπόνια. Καταλαβαίνω ότι νιώθει αυτό που μου συμβαίνει, το ξέρω, άλλωστε μου είχε υποσχεθεί πως θα είναι δίπλα μου κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής μου όπου κι αν βρισκόταν. Είναι περίεργο, αλλά τη νιώθω κοντά μου σήμερα. Κλαίω και αισθάνομαι τον αέρα από το χέρι της να μου σκουπίζει τα δάκρυά στο πρόσωπό μου. Είναι λίγο παγωμένο, ίσως επειδή τη σκεπάζει ο θάνατος που δεν την αφήνει να έρθει κοντά μου, να με πάρει μέσα στην αγκαλιά της και να με παρηγορήσει. Μου μιλάει με την καρδιά της και εγώ της απαντώ με την δική μου. Με έναν τρόπο που μόνο εμείς γνωρίζαμε. Με έναν τρόπο που δεν καταλάβαινε ποτέ κανείς και γι' αυτό ποτέ κανένας δεν μπόρεσε να μπει ανάμεσά μας. Ούτε καν τώρα. Ούτε ο ίδιος ο θάνατος. Αυτός είναι κλέφτης και ξέρει να παίρνει μόνο άδεια σώματα αλλά όχι και τις ψυχές των ανθρώπων. Αυτές μένουν πίσω στους ανθρώπους που τους αγαπάνε.
 Μου λέει να μη φοβάμαι, πως όλα θα πάνε καλά. Πως να το ξεχάσω και να συνεχίσω τη ζωή μου. Μια ζωή γεμάτη τύψεις κι ενοχές. Μου λέει πως όταν φύγεις από εμένα και πας εκεί ψιλά μαζί με τα άλλα αγγελούδια του Θεού, εκεί που βρίσκονται όλα τα όνειρα των ανθρώπων, αυτή θα ψάξει να σε βρει και θα σε προσέχει.

Γι' αυτό μωρό μου μη φοβάσαι, εκεί θα είσαι ασφαλής, θα σε αγαπάνε και θα σε θέλουν όλοι, διότι εδώ σε θέλω μόνο εγώ. Όχι ότι ο μπαμπάς σου μου έχει πει κάτι τέτοιο, αλλά το ξέρω. Το βλέπω στα μάτια του. Δεν είναι κακός αλλά δεν γίνεται και δεν μπορεί. Δεν μου είπε ότι σε θέλει, ούτε ότι δεν σε θέλει. Το άφησε έτσι απλά σε 'μένα. Θα πρέπει εγώ να αποφασίσω και για τους τρεις μας. Να πάρω την μεγάλη απόφαση για το τι είναι καλύτερο για όλους μας.
 Για να με παρηγορήσουν μου λένε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχεις. Ότι ακόμα δεν είσαι κανονικός άνθρωπος και πως εγώ είμαι αυτή που υπάρχω. Αναρωτιέμαι, το ψιχουλάκι ενός ψωμιού δεν είναι ψωμί; Είναι! Έτσι, λοιπόν κι εσύ είσαι πραγματικός άνθρωπος. Και θέλω να ξέρεις ότι για τη μαμά σου είσαι τα πάντα αυτή τη στιγμή και ότι αυτό που θα κάνει είναι ένα έγκλημα. Δεν ξέρω αν ποτέ με συγχωρέσεις γι’ αυτό που πάω να κάνω. Ετοιμάζομαι να σκοτώσω κάποιον που με ενώνει με τον άνθρωπο που αγαπάω όσο τίποτα στον κόσμο. Πέρα από καθετί. Πιο πολύ και από τη ζωή μου. Ο Θεός μου έκανε ένα δώρο και εγώ θα το πετάξω στα σκουπίδια, γιατί είμαι ανάξια και δειλή και δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου και να τους αντιμετωπίσω όλους. Μα πιο πολύ δεν μπορώ να σταθώ στα πόδια μου γιατί δεν έχω εκείνον.

Πίστεψέ με όμως δεν το κάνω από εγωισμό, επειδή σκέφτομαι τον εαυτό μου. Όταν έρχεται ένα παιδί στη ζωή θα πρέπει και οι δυο γονείς να το θέλουν πολύ. Θα πρέπει να γεννηθεί σε ένα περιβάλλον με ενεργούς και τους δυο γονείς. Και στη δική μας περίπτωση, μωρό μου, θα υπάρχω μόνο εγώ και πάντα θα σου λείπει ο πατέρας. Ένας πατέρας που ποτέ δεν θα είναι εκεί να σου σκουπίσει τα δάκρυα της ψυχούλας σου γιατί θέλει να κάνει οικογένεια με κάποια άλλη. Μια οικογένεια που έχει επιλέξει. Όχι όπως εμάς. Γιατί με μας έτυχε, έγινε λάθος, ήταν μια κακιά στιγμή, όπως είπε κι εκείνος και πρέπει να τελειώσει. Με τον μπαμπά σου προσέχαμε πάρα πολύ και είναι θαύμα το πώς έγινες. Ξέρεις τι λένε; Ότι μόνο όταν η χημεία δυο ανθρώπων ταιριάζει τόσο πολύ μπορεί να συμβεί αυτό.

Στεναχωριέμαι γιατί άλλοι άνθρωποι προσπαθούν να κάνουν παιδάκι και δεν μπορούν. Άλλοι πάλι κάνουν παιδιά που γεννιούνται άρρωστα και τα αγαπάνε όπως όλα τα παιδιά. Εσύ δεν ξέρω αν θα γεννιόσουν υγιή, δεν ξέρω αν είσαι αγοράκι ή κοριτσάκι, ούτε τι χρώμα ματάκια έχεις ή αν μοιάζεις σε μένα ή τον μπαμπά σου. Είμαι λίγο περίεργη, ξέρω όμως ότι τίποτα από όλα αυτά δεν θα μάθω. Αν σε αφήσω να γεννηθείς ξέρω ότι μετά δεν θα μπορεί να με χωρίσει τίποτα από τον μπαμπά σου, όχι επειδή θα είναι δίπλα μου αλλά γιατί θα είσαι εσύ κοντά μου. Όσο μακριά κι αν είναι εκείνος, θα είμαστε πάντα μαζί και αυτό θα φαίνεται κάθε φορά που θα κοιτάζω τα δικά σου ματάκια. Δεν θα μπορεί να μας χωρίσει κανείς γιατί η δική σου η ψυχούλα θα είναι φτιαγμένη από τις δικές μας. Όσο κι αν εκείνος δεν το θέλει, εσύ πάντα θα είσαι η απόδειξη ότι υπήρξαμε κάποτε μαζί. Ο έρωτας ο δικός μας θα είναι στα μάτια σου. Σ’ αυτά τα ματάκια που θα αναζητούν πάντα τα δικά του. Στα χεράκια που θα τρέμουν πάντα από λαχτάρα να τον αγκαλιάσουν. Στα χείλη σου που δεν θα προφέρουν ποτέ τη λέξη "μπαμπά".

Όχι μωρό μου δεν μπορώ να σου το κάνω αυτό, δεν μπορώ να σε βλέπω πάντα να περιμένεις εκείνον και ποτέ να μην έρχεται. Θα είναι πολύ σκληρό ψυχούλα μου. Μη φοβάσαι και να ξέρεις ότι εκεί που θα πας θα έχει πάντα ήλιο και ότι όλοι θα σε αγαπάνε. Μη μου φοβάσαι καρδούλα μου. Εσύ δεν θα καταλάβεις τίποτα. Δεν θα αφήσω κανέναν να σε πονέσει. Όλα θα γίνουν γρήγορα και ανώδυνα, έτσι μου είπε κι ο γιατρός. Πόσο ανώδυνο είναι όμως να σου ξεριζώνει κάποιος την ψυχή και να την πετάει στα σκουπίδια; Και μετά από πόσο καιρό θα σταματήσει να πονάει εμένα; Κάθε φορά που θα βλέπω στο δρόμο κάποιο παιδάκι με τη μαμά του θα σκέφτομαι πως θα ήμασταν αν σε άφηνα να ζήσεις. Ποια είμαι εγώ που θα αποφασίσω για τη ζωή σου. Θα σταματήσουν ποτέ τα μάτια μου να δακρύζουν;

Άκουσες τι είπε ο μπαμπά σου σήμερα; -"Μπαμπά σου", τέλος πάντων- και φυσικά το άκουσες. Είπε ότι οι σχέσεις των ανθρώπων χωρίζονται σε δυο κατηγορίες. Η πρώτη είναι όταν δυο άνθρωποι πηγαίνουν ο ένας με τον άλλον μόνο για σωματική επαφή (το λέω και κομψά), κοινός για ένα πήδημα (δεν άντεξα το είπα) και η δεύτερη όταν πηγαίνουν για κάτι πιο σοβαρό. Γέλασα και τον ρώτησα για την δική μας σχέση και μου απάντησε ότι ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσο άσχημα και φτηνά ένοιωσα εκείνη τη στιγμή. Μου ήρθε να του δώσω μπουνιά έτσι ώστε να σταματήσει να μιλάει και να σκέφτεται με αυτόν τον τρόπο για μένα. Γιατί ρε γαμώτο; Μόνο για ένα πήδημα είμαι; Αυτό, μόνο, αξίζω; Δεν θέλει να θυμάται φαίνεται ότι από αυτό το πήδημα, όπως το λέει, εγώ κι αυτός δημιουργήσαμε εσένα. Δημιουργήσαμε κάτι σημαντικό, κάτι που ο νους του δεν συνειδητοποίησε ποτέ. Δημιουργήσαμε μια ζωούλα. Και σ’ αυτήν τη δημιουργία υποκλίνονται όλοι. Θέλω να θυμάσαι καρδούλα μου ότι αν γι’ αυτόν ήσουν ένα λάθος, μια κακιά στιγμή που θέλει να ξεχάσει, για μένα είσαι τα πάντα και θα είσαι τα πάντα ότι κι αν γίνει.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ τίποτα όσα χρόνια κι αν περάσουν και πάντα θα σου ανάβω ένα μικρό κεράκι. Μικρό όπως είναι και η ζωούλα σου και θα προσεύχομαι πάντα για σένα. Τώρα ξέρω ότι δεν υπάρχουν μόνο δύο ειδών σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Αυτός μπορεί να έρχεται μόνο για το πήδημα μαζί μου. Υπάρχει όμως και αυτή η σχέση, που θέλεις πολύ να είσαι με κάποιον γιατί δεν μπορείς μακριά του. Γιατί το μυαλό μου λέει ότι πρέπει να τον μισώ αλλά η καρδιά μου δεν μπορεί να το καταλάβει. Δεν είναι ότι θέλω να παντρευτώ, αν το ήθελα θα είχα παντρευτεί ήδη. Πρέπει να βρω κάποιον που θα τον θέλω και θα με θέλει. Δεν μπορώ όμως να φανταστώ κάποιον άλλον εκτός από αυτόν. Γιατί πρέπει να είμαι μακριά του αλλά εγώ μετράω τα δευτερόλεπτα να τρέξω κοντά του. Ξέρεις πόσο σκληρό είναι να είσαι αναγκασμένος να πάρεις μια απόφαση εσύ για τη ζωή άλλου; Να αφαιρείς εσύ το δικαίωμα από κάποιον να ζήσει. Και να πρέπει να κάνεις τον καραγκιόζη σε όλους ότι είσαι καλά και δεν συμβαίνει τίποτα.

Κάποιες φορές όταν ξαπλώνω ακουμπάω ασυναίσθητα το χέρι μου στην κοιλιά μου και προσπαθώ η χαζή να ακούσω κάτι που να φανερώνει την παρουσία σου μέσα μου. Να φανερώνει ότι ζεις εκεί, κάπου κάτω από την καρδιά μου. Ότι η καρδούλα σου χτυπά με τον χτύπο της δικής μου, ότι τρέφεσαι με το αίμα της ψυχής μου και περιμένεις από τη μαμά σου να είναι δίπλα σου, να σε προστατεύει.

Σήμερα έκανα κάτι και φοβήθηκα πάρα πολύ. Πήρα κάτι χάπια για να πάθεις κάτι και να φύγεις μόνο σου, πριν προλάβει να σε σκοτώσει ο γιατρός. -Λες και αυτό που θα έκανα δεν ήταν το ίδιο, αλλά μάλλον ήθελα να γλιτώσω λίγο από τις τύψεις μου.- Πήρα το ένα χάπι το βράδυ και το άλλο το επόμενο πρωί και μετά πήγα στη δουλειά. Το μεσημέρι που γύρισα σπίτι ένιωθα πόνο στην κοιλιά μου, δεν έδωσα σημασία και ξάπλωσα. Ο πόνος όμως όσο πήγαινε και δυνάμωνε και κατάλαβα ότι κάτι συνέβαινε. Σηκώθηκα και τα πάντα γύρω μου ήταν μέσα στο αίμα. Φοβήθηκα πολύ. Πήγα στο μπάνιο, ήμουν σίγουρη ότι κάτι κακό είχε γίνει, όμως, το γελοίο της υπόθεσης ήταν ότι δεν φοβόμουν για μένα, αλλά μην μου πάθεις εσύ κάτι. Άρχισα να ψάχνω το γιατρό μου και να κλαίω. Δεν ήξερα γιατί, ήταν κάτι πολύ περίεργο, εξάλλου όλη αυτήν την κατάσταση εγώ την είχα προκαλέσει με σκοπό να πάθεις κάτι και πετάξεις μακριά. Τώρα γιατί ανησυχούσα; Το μόνο που σκεφτόμουν ήταν ότι μπορεί να πονούσες κι εσύ μαζί μου και αυτό δεν το ήθελα. Κάποια στιγμή κατάφερα να βρω τον γιατρό και μου εξήγησε ότι τα συγκεκριμένα χάπια δεν μπορούν να σταματήσουν μια υπάρχουσα εγκυμοσύνη. Το αίμα και ο πόνος ήταν από μια παρενέργεια των χαπιών.

Δεν μπορούσα να βρω κανέναν τη στιγμή που είχα ανάγκη, κάποιον δικό μου. Ούτε την Ειρήνη, ούτε την Βίκυ, ούτε τον "μπαμπά" σου. Καλά τον μπαμπά σου δεν περίμενα να τον βρω να σου πω την αλήθεια. Κατάφερα να μιλήσω μαζί του πιο αργά το βράδυ. Τη στιγμή που το μυαλό μου σταμάτησε να φοβάται και άρχισε να κυριαρχεί μόνο αυτός. Και αυτός δεν ήταν εκεί όταν τον χρειαζόμουν και ούτε θα είναι ποτέ. Γιατί δεν θέλει, γιατί δεν μπορεί, γιατί δεν πρέπει. Δεν έχω φοβηθεί ποτέ έτσι στη ζωή μου. Αυτός μένει απ’ έξω απ’ όλη αυτήν την ιστορία, ίσως γιατί το διάλεξα εγώ. Μπορεί όμως να το έχει επιλέξει και αυτός κατά βάθος. Αλλιώς αν το ήθελε θα ήταν κοντά μας. Δεν θα μας άφηνε μόνους συνεχώς. Θα προσπαθούσε να κάνει λιγότερο ανώδυνη όλοι αυτήν την κατάσταση.

Ξέρεις πως είναι να μην μπορείς να κοιμηθείς τα βράδια; Και όταν το καταφέρεις κάποια στιγμή να αρχίζεις να βλέπεις εφιάλτες, να ξυπνάς με δάκρυα και να μην είναι κανείς δίπλα σου να σου τα σκουπίσει και να σε πάρει αγκαλιά; Να σου πει: "Μη φοβάσαι κορίτσι μου, εγώ είμαι εδώ". Είναι στιγμές που ακουμπάω την κοιλιά μου και σκέφτομαι πως θα είναι η ζωή μου μαζί σου. Τη χαϊδεύω και ξέρω πως μου έχουν χαρίσει τον παράδεισο μα εγώ επιμένω να ζήσω στην κόλαση. Δεν ξέρω πως θα είναι η ζωή μου μετά από όλα αυτά. Δεν ξέρω αν θα μπορώ να κοιτάξω ακόμα τον ουρανό, δεν ξέρω αν μπορώ να κοιτάξω τον μπαμπά σου στα μάτια χωρίς να σκέφτομαι ότι αηδιάζει όταν με βλέπει. Και αν υπήρχε έστω και μια μικρή πιθαμή σεβασμού μέσα του για μένα θα την έχω σβήσει εγώ μόνη μου. Δεν ξέρω αν θα μπορώ να κοιτάζω τα παιδάκια στο δρόμο με τις μαμάδες τους χωρίς να δακρύζω και να πονάει η ψυχή μου.

Αύριο είναι το ραντεβού με το γιατρό και δεν ξέρεις πόσο άσχημα αισθάνομαι.

Τελικά καρδούλα μου θα μείνω σπίτι. Όλη αυτή η κατάσταση με αηδιάζει και το στομάχι μου είναι χάλια.

Ξάπλωσα, χτυπάει το τηλέφωνο, ο μπαμπάς σου είναι, πήρε να δει αν είμαι καλά. Κατά βάθος για άλλο λόγο πήρε. Ήθελε να σιγουρευτεί ότι θα πάω αύριο στο ραντεβού. Του λέω ότι είμαι καλά και ότι δεν στεναχωριέμαι και το παίζω άνετη. Δεν είμαι όμως, τα μάτια μου βουρκώνουν, τα κλείνω και ξεσπάω σε λυγμούς. Θέλω να τον δω και ξέρω πως αυτό είναι αδύνατο. Θέλω να είναι αυτή τη στιγμή εδώ μαζί μου, να με πάρει στην αγκαλιά του για να σταματήσω να φοβάμαι. Θέλω να ξυπνήσω το πρωί και να 'ναι δίπλα μου. Να μου πιάσει το χέρι και να πάμε μαζί. Να μη μ' αφήσει να πάω μόνη μου. Να μη μ' αφήσει να το κάνω. Να προσπαθήσει να με σταματήσει. Θέλω να είναι κοντά μου τώρα που τον χρειάζομαι περισσότερο από ποτέ. Δεν ήταν, όμως, ποτέ κοντά μου. Ακόμα και τις στιγμές που νόμιζα ότι ήταν αυτός ήταν μ' εκείνη, γιατί εκεί έχει δώσει την ψυχή του. Όπως βλέπεις καρδούλα μου αυτός έχει κάτι. Έχει την κοπέλα του. Εμείς δεν έχουμε τίποτα, παρά μόνο ο ένας τον άλλον.

Και αύριο θα είμαι πάλι μόνη μου, δεν θα έχω ούτε εσένα. Θα σκοτώσω την δική μου οικογένεια γιατί δεν μπορεί να γίνει τίποτε άλλο. Το μόνο που μπορώ να επιλέξω είναι να σε σκοτώσω. Μονόδρομος. Σ' ακουμπάω και ξέρω πως αυτή είναι η τελευταία φορά που σε νιώθω, που σου μιλάω. Η τελευταία φορά που έχω κάτι δικό μου και δικό του. Κάτι που φτιάξαμε μαζί. Γιατί εκτός από τα σώματά μας ενώθηκαν και οι ψυχές μας και έφτιαξαν τη δική σου μικρή ψυχούλα. Μια ψυχούλα που δεν μπορεί να ζήσει, γιατί θα πληγωθεί αργότερα και θα πληγώνομαι κι εγώ κάθε φορά που θα βλέπω δακρυσμένα τα ματάκια σου να αναζητούν τα δικά του. Κάθε φορά που συζητάνε στο σχολείο τα άλλα παιδάκια για τον μπαμπά τους και εσύ θα τα ζηλεύεις και δεν θα έχεις τίποτα να τους πεις. Και εγώ δεν θα μπορώ να σου εξηγήσω γιατί έγινε όλο αυτό. Θα έχεις κάθε δικαίωμα να μην μπορείς να με συγχωρέσεις. "Αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα" έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες και είχαν δίκαιο.

Δεν μπορώ να κοιμηθώ… Έχω συνεχώς το χέρι μου στην κοιλιά μου. Σήμερα θέλω έτσι συνέχεια να σε ακουμπώ, να σε νιώθω, όσο κι αν μου λένε ότι ουσιαστικά δεν υπάρχεις μέσα μου.

Προσπαθώ να φανταστώ πώς είσαι, πως αισθάνεσαι και τι σκέφτεσαι.
Σίγουρα κάτι σκέφτεσαι το ξέρω, κάθε ζωντανό πλάσμα κάνει κάποιες σκέψεις. Αρκεί και μόνο που είναι ζωντανό, που υπάρχει. Και εσύ σε λίγες ώρες δεν θα είσαι ζωντανό γιατί τι ζωούλα σου θα σου την πάρω εγώ. Με τη δική μου συγκατάθεση θα σε σκοτώσουν. Με τα ίδια μου τα χέρια θα υπογράψω το θάνατό σου. Μ’ αυτά τα χέρια που αν σε άφηναν ζωντανό θα σε έσφιγγαν στην αγκαλιά τους, θα σε κρατούσαν για να κάνεις τα πρώτα σου βήματα στον κόσμο, θα κρατούσαν το χεράκι σε κάθε δύσκολη στιγμή της ζωής σου. Δεν θα σε σκοτώσει ξένος αγάπη μου, αυτή που θα σε σκοτώσει θα είμαι εγώ. Στο πρόσωπό μου θα βλέπεις τον δράκο των ονείρων σου και στη δική μου τη σκέψη τα ματάκια σου θα δακρύζουν.

Έφτασε η ώρα, πρέπει να πάω. Θέλω να περάσω να τον δω, έστω και για λίγο, να του μιλήσω για να πάρω δύναμη, να μου δώσει λίγο κουράγιο. Θέλω να έρθει μαζί μου. Θέλω να είμαστε μαζί γιατί έχει υποχρέωση να είναι μαζί μου. Ίσως τελικά γι’ αυτό δεν θα είναι, διότι γι’ αυτόν είναι μια υποχρέωση και εγώ δεν θέλω να είμαι κάτι τέτοιο.

Στο δρόμο, όλα όσα ζήσαμε μαζί περνάνε από μπροστά μου. Τις ώρες που ήμασταν μαζί οι τρεις μας, αυτές τις στιγμές νόμιζα πως ήμασταν οικογένεια.

Ουτοπία, το ξέρω, αλλά στα όνειρα δεν υπάρχουν όρια!"