Ένας ένας και από την πόρτα

Έχω αναφέρει αρκετές φορές στο παρελθόν, πριν αλλά και αφότου ξέσπασε η οικονομική κρίση, ότι η μετανάστευση των Ελλήνων προς αναζήτηση εργασίας είναι αναπόφευκτη. Οφείλω, όμως, να ομολογήσω ότι παρόλο που δεν έπεσα έξω σε αυτό, μου διέφυγε ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που είναι ικανός αν όχι να ανατρέψει αυτήν τη φυγή, να την περιορίσει σε σημαντικό βαθμό.

Η χώρα μας τη δεκαετία του 90' δέχτηκε μαζικά ένα μεγάλο κύμα μεταναστών από χώρες όπως Αλβανία, Βουλγαρία, Ρωσία, βάζοντας στις αδύναμες πλάτες της ένα βάρος που με δυσκολία μπορούσε να σηκώσει. Το σημαντικότερο πρόβλημα, όμως, αυτής της "εισβολής" δεν ήταν, κατά την άποψή μου, τόσο η καθαυτή είσοδος αλλοδαπών αλλά μια μικρή λεπτομέρειά της που είτε λόγο της ανυπαρξίας των μηχανισμών ελέγχου είτε λόγο οικονομικών συμφερόντων, πέρασε στο περιθώριο.

Πρόκειται για την ανεξέλεγκτη είσοδο λαθρομεταναστών που έγινε με όλων των ειδών τους τρόπους. Με αποστολές τύπου Ράμπο από τα σύνορα, με πληρωμένες άδειες ή και μέσα από το "παράθυρο" από τους νονούς και πόσα άλλα που δεν γνωρίζουμε. Βασικός ένοχος γι' αυτό νομίζω ότι είναι το κράτος που ενώ γνώριζε και έβλεπε αυτή την κατάσταση, όχι μόνο δεν προασπίστηκε τα συμφέροντα των νόμιμων πολιτών του αλλά συναίνεσε κατά κάποιο τρόπο στο να συμβεί το αντίθετο, με την απραξία του. Από τη μία η αδυναμία και αδιαφορία των κρατικών μηχανισμών ελέγχου, όπως η αστυνομία και η δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες και από την άλλη οικονομικά συμφέροντα που απορρέουν από τα φτηνά μεροκάματα αυτών των ανθρώπων. Συμφέροντα που κατά βάση ευνοούν τους εργοδότες και αυτούς που βρίσκονται στα κατάλληλα πόστα και λαδώνονταν για να κρατούν το στόμα τους κλειστό.

Βέβαια, φτηνά εργατικά χέρια δεν ήταν μόνο των λαθρομεταναστών αλλά και των νόμιμων μεταναστών. Σ' αυτή την περίπτωση το κράτος, κατά κύριο λόγο, είδε αυτούς τους ανθρώπους σαν μια καλή ευκαιρία να εισπράξει χρήματα κρατώντας τους ομήρους  και υποχρεώνοντάς τους να πληρώνουν αδρά κάθε χρόνο για την άδεια παραμονής τους μέσα από τραγελαφικές διαδικασίες, θεωρώντας ότι, πέρα της εισπρακτικής πολιτικής, τα χαμηλά μεροκάματα θα φέρουν επενδύσεις στη χώρα.

Δυστυχώς, όμως, κάποια στιγμή οι χαμηλοί αυτοί μισθοί σταμάτησαν να υφίστανται (σήμερα οι ξένοι πληρώνονται όσο και οι Έλληνες) και προσαρμόστηκαν στους μισθούς των Ελλήνων. Η κατάρρευση της κλωστοϋφαντουργίας, το κλείσιμο των βιοτεχνιών και βιομηχανιών, η μεταφορά πολλών μεγάλων εταιριών σε γείτονες χώρες και γενικότερα η συνεχόμενη πτώση της κατασκευής στη χώρα μας μας έκανε κατά βάση χώρα εμπορίου. Μοναδικός κλάδος που δούλευε μέχρι πρότινος και απασχολούσε Έλληνες και ξένους ήταν ο κατασκευαστικός, αλλά όπως έχουμε όλοι καταλάβει αυτό ήταν τελείως πλασματικό αφού στηριζόταν κυρίως στον δανεισμό και τα δημόσια έργα.

Έτσι, λοιπόν, φτάσαμε στο σημείο του υπέρτατου κορεσμού του εργατικού δυναμικού. Η Ελλάδα που με το ζόρι πλέον μπορεί να κρατήσει τον ντόπιο πληθυσμό, σηκώνει επιπλέον και το βάρος αρκετών χιλιάδων μεταναστών οι οποίοι με μεγάλη δυσκολία βρίσκουν εργασία σήμερα. Άλλοι ζουν με το ταμείο ανεργίας, άλλοι με μαύρη εργασία ή και τα δυο μαζί και άλλοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα.

Όταν ζεις σε μια χώρα όπου βρίσκεται η οικογένειά σου και φίλοι σου τα πράγματα είναι κάπως πιο εύκολα. Όλο και κάποιος θα σε βοηθήσει, κάπου θα βρεις ένα πάτημα, μια δουλειά ή έστω τα βασικά για να επιβιώσεις. Όταν όμως είσαι μετανάστης όλα είναι πολύ πιο δύσκολα.
Τις τελευταίες μέρες ακούω διαρκώς από πολλούς αλλοδαπούς να έχουν πάρει απόφαση να γυρίσουν στις χώρες τους ή να μεταναστεύσουν κάπου αλλού και από ακόμα πιο πολλούς να το σκέφτονται. Η Ελλάδα έχει πάψει να είναι χώρα των ευκαιριών, αφού με δυσκολία καταφέρνεις να έχεις τα βασικά. Για να πω την αλήθεια, παρόλο που πιστεύω ότι δεν διακατέχομαι από κανένα ρατσιστικό συναίσθημα, δεν με στεναχώρησε καθόλου η παραπάνω είδηση. Είναι σίγουρο πλέον ότι η χώρα μας δεν αντέχει τόσους μετανάστες και από το να μεταναστεύσουμε εμείς κάπου αλλού είναι καλύτερα να επιστρέψουν κάποιοι στα σπίτια τους. Δεν πιστεύω ότι αυτό είναι που θα μας σώσει, απλώς ίσως έτσι αποφύγουμε τα χειρότερα.