Μικρές ιστορίες

Ιστορία Πρώτη.

Φιλαράκι και συνάδελφος αποφάσισε πριν από περίπου εφτά χρόνια να ξενιτευτεί με προορισμό τη Σουηδία αναζητώντας πρωτίστως εργασία και έπειτα καλύτερο βοιωτικό επίπεδο. Πέρασε, λοιπόν, ο καιρός το παλικάρι εγκαταστάθηκε στη Σουηδία, βρήκε καλή δουλειά και όλα έβαιναν καλώς. Με παίρνει στο τηλέφωνο αφού πέρασε ένας χρόνος -πρωτίστως είχαμε μιλήσει άλλη μια φορά- και μου λέει τα νέα του για την "καινούρια" χώρα, τη ζωή του εκεί, τη δουλειά, τις παρέες και γενικώς τη διαμονή του. Αφού λέμε διάφορα ρωτάω και το για επίμαχο θέμα που απασχολεί κάθε άντρα, τις γυναίκες. Μες την τρελή χαρά μου εξηγεί ότι αυτό είναι ένα από τα καλύτερα θετικά που είχε η μετανάστευσή του. Απελευθερωμένες γυναίκες, χωρίς προκαταλήψεις, δίχως ενδοιασμούς. Ξέρουν τι θέλουν και δεν περιμένουν να τους έρθει έτοιμο στο πιάτο, πηγαίνουν μόνες τους και το παίρνουν. Καμία σχέση με τις ξενέρωτες τις Ελληνίδες που του είχαν δημιουργήσεις κόμπλεξ. Τι λέει ρε παιδί μου, του λέω, τόσο καλά τα πράγματα;
Όντως αυτός ήταν ένας άνθρωπος λίγο ντροπαλός με τις γυναίκες. Δεν το είχε και πολύ το μπλα μπλα και ξαφνικά τον άκουγα πολύ επιθετικό και σίγουρο.

Τέλος πάντων, χαιρετιζόμαστε και κλείνουμε το τηλέφωνο.

Πριν από λίγο καιρό, αφού βέβαια είχαμε μιλήσει αρκετές φορές παλιότερα στο τηλέφωνο, πάνω στη συζήτηση τον ρωτάω άμα έχει βρει καμιά μόνιμη σχέση και άμα έχει σκοπό να παντρευτεί. Με φωνή απελπισίας μου λέει, τι να παντρευτώ ρε φίλε, νομίζεις ότι μπορείς να βρεις σοβαρή γυναίκα εδώ πάνω. Όλες είναι ότι νά ναι. Για μια βραδιά άντε για δυο. Δεν θα ξέρεις πότε σου τα φόρεσε τα κέρατα. Άσε άσε, σοβαρές γυναίκες σαν τις ελληνίδες  δεν βρίσκεις!



Ιστορία Δεύτερη

Γνωστός φίλου μου πηγαίνει ταξίδι ΗΠΑ και Μεξικό. Όταν φτάνει στην Αμερική, περιπλανώμενος, την πρώτη μέρα βγαίνει κατά λάθος σε μια συνοικία μαύρων, αν θυμάμαι καλά στο Queens. Στην αρχή δεν συνειδητοποίησε ακριβώς πού βρισκόταν. Μπαίνει, λοιπόν, σε ένα Mcdonald 's μαζί με τη γυναίκα του να πάρει χάμπουργκερ. Εκεί κάπου καταλαβαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Όλοι οι πελάτες και το προσωπικό είναι μαύροι, λευκός δεν υπάρχει ούτε για δείγμα. Αισθάνεται κάπως περίεργα αλλά κρατάει την ψυχραιμία του. Πηγαίνει στον υπάλληλο και παραγγέλνει αυτά που ήθελε. Αυτός πάει να χτυπήσει την απόδειξη και βλέπει ότι η ταμειακή δεν δουλεύει. Ξαφνικά θυμώνει και αρχίζει να τη βαράει και να βρίζει. Τελικά πηγαίνει στη διπλανή να κόψει την απόδειξη αλλά είναι μες τα νεύρα. Ο δικός μας έχει αρχίσει να σκιάζεται λίγο. Σκέφτεται, λανθασμένα τελικά, να δώσει στον υπάλληλο και φιλοδώρημα. Μόλις το βλέπει αυτός τον ρωτάει τι είναι. Του λέει ότι είναι για αυτόν,  φιλοδώρημα. Ο υπάλληλος αρχίζει να τρελαίνεται και να βγάζει καπνούς. Του τα πετάει τα λεφτά και αρχίζει να βρίζει με τρέλα. Ο δικός βέβαια δεν καταλάβαινε χριστό από αυτά που άκουγε, εκτός από τα fucking που έμπαιναν σφήνα στις λέξεις του υπαλλήλου. Άρχισε να φοβάται ότι με την κίνηση που έκανε θα τους την πέσουν όλοι οι μαύροι και θα βγάλουν πάνω τους τα ρατσιστικά απωθημένα που έχουν πλέον πολλοί από αυτούς για τους λευκούς. Οπότε στην προσπάθειά του να κατευνάσει τα πνεύματα και ενδιαμέσως των μπινενελικίων του υπαλλήλου του λέει, εντάξει ηρέμησε ένα λάθος έκανα δεν ξέρω πως δουλεύει το σύστημα εδώ "i am a greek tourist". Οπότε ο μαύρος σταματάει να βρίζει και γυρνάει προς τους υπόλοιπους υπαλλήλους και τους λέει "hey, did you hear that? he is a greek tourist" και σκάνε όλοι και οι πελάτες μαζί στα γέλια. Του δίνει τα φαγητά και φεύγουν ακούγοντάς τους να γελάνε ακόμη.
Τα συμπεράσματα δικά σας!

Ιστορία Τρίτη

Προχτές μου λένε ότι θα πάμε για δουλειά σε κάποιο μοναστήρι λίγο έξω από την Θεσσαλονίκη και μου δίνουν το τηλέφωνο μιας κυρίας να  συνεννοηθώ. Όταν το ακούω αυτό, λέω στο παιδί που δουλεύουμε μαζί ότι μια άλλη φορά που είχε ξανατύχει δουλειά σε μοναστήρι, μέσα στην πόλη τότε, όπου με το φτάσαμε σταμάτησα να ρωτήσω μια καλόγρια που θα βρω την υπεύθυνη. Θυμάμαι ότι εκείνη η γυναίκα που ρώτησα ήταν πανέμορφη. Γαλάζιο μάτι, μετρίου αναστήματος με κορμί τρελό που φαινόταν ακόμα και μέσα από τα ράσα.
Όταν τα ακούει όλα αυτά ο συνάδελφός μου αρχίζει να τρελαίνεται. Φαντασιώνεται ιστορίες που άνετα έπαιρναν το πρώτο βραβείο ταινίας πορνό. Άμα έχει καμιά όμορφη, μου λέει, θα της την πέσω. Εγώ, καταλαβαίνω ότι κάνει πλάκα, αλλά από την άλλη ποτέ δεν ξέρεις τι βλακεία βαράει ο καθένας. Κανόνισε, του λέω, να με κάνεις ρεζίλι. Με τα πολλά, σε όλη τη διαδρομή με ζάλισε με τις καλόγριες ώσπου μετά από μια ώρα περίπου φτάνουμε. Ήταν δυο μοναστήρια χτισμένα πάνω στο βουνό λίγο έξω από ένα μεγάλο χωριό. Η πράσινη συρταρωτή πόρτα που είχε το κάθε μοναστήρι έκανε την προσπάθειά μας να δούμε μέσα αδύνατη. Βέβαια σε αυτό συντελούσε και ο πέτρινος φράχτης που επιβλητικά έκανε το γύρω του μοναστηριού εμποδίζοντας τον οποιονδήποτε να μπει μέσα. Στην πόρτα επάνω υπήρχε ένα χαρτάκι που έλεγε "το μοναστήρι θα είναι κλειστό για τους επισκέπτες Τετάρτη και Παρασκευή". Τα μοναστήρια έχουν και επισκέπτες; σκέφτηκα. Αφού δεν είδα πουθενά κάποιο τρόπο να ειδοποιήσω ότι ήρθα να μου ανοίξουν παίρνω τηλέφωνο το νούμερο που μου έδωσαν. Το σηκώνει η γυναίκα και μου λέει ότι ανοίγει την πόρτα. Όντως έτσι γίνεται. Η συρόμενη ηλεκτρική πόρτα ανοίγει και μπαίνουμε μέσα. Ανεβαίνουμε έναν ανηφορικό δρόμο ασφάλτινο, βλέπουμε στα δεξιά μας μια εκκλησία και αριστερά ένα άλλο μικρό κτήριο σαν αποθήκη. Αμέσως μετά συναντάω ένα καλόγερο που μου δείχνει που να κατευθυνθώ. Ωπ, είπα καλόγερο; Ρε συ, αυτό είναι μοναστήρι για άντρες όχι για γυναίκες. Ο συνάδελφος μόλις το συνειδητοποιεί ξενερώνει με τη μία. Πάνε οι φαντασιώσεις του. Αυτή όμως που μιλούσα στο τηλέφωνο ποια ήταν;
Τελικά ούτε εγώ έμαθα ακριβώς. Συνάντησα μια γυναίκα με πολιτικά κανονικότατη η οποία πήγαινε τακτικά στο μοναστήρι ενώ αυτή έμενε στην Θεσ/νίκη. Μας καλωσόρισε και φώναξε τον "γέροντα". Και ενώ φαινόταν ο "γέροντας" να είναι ο υπεύθυνος αυτή με τον τρόπο της τον έπειθε να περνάει η άποψή της. Αν ήταν αυτό που υποψιάζομαι, τότε δεν μου φαίνεται και άσχημη η μοναχική ζωή!