Οι Εξαθλιωμένοι

Τον τελευταίο καιρό δεν έχω τη δύναμη να τελειώσω τα κείμενα που ξεκινάω. Έχω αφήσει στη μέση σχεδόν πέντε -και απ' όσο φαίνεται εκεί θα παραμείνουν. Η Ελληνική πραγματικότητα είναι τόσο σκληρή και αλλάζει τόσο γρήγορα που δεν με αφήνει να πάρω τις σκέψεις μου από αυτήν. Βλέπω και νοιώθω καθημερινά τη δυστυχία στα πρόσωπα των συνανθρώπων μου, είτε πρόκειται για πρόσφατα απολυμένους, είτε για επιχειρηματίες που έχουν φτάσει σε αδιέξοδο, είτε σε σε εργαζόμενους που δουλεύουν σαν τα σκυλιά για να έχουν μόνο τα βασικά.

Για όσους από εσάς δεν το έχουν καταλάβει ζούμε σε μια περίοδο ελεγχόμενης πτώχευσης ή ακόμα καλύτερα υπό "επιτηρούμενη οικονομία", Το οικονομικό σύστημα που υπάρχει πραγματικά με έχει αφήσει άφωνο με την ταχύτητα και την ευελιξία την οποία έχει. Μπορεί και προσαρμόζεται με απίστευτα γρήγορους ρυθμούς και βελτιώνει συλλήβδην τα λάθη του. Η πτώχευση μιας χώρας ήταν ένα αγκάθι, εις βάρος, του συστήματος που έπρεπε να βρεθεί τρόπος να αλλάξει. Κηρύττοντας πτώχευση μια χώρα έμπαινε σε μια διαδικασία κατάρρευσης οικονομικής και επαναοικοδόμισής της. Οι πολίτες περνούσαν δύσκολες στιγμές, μέρες εξαθλίωσης και πόνου και έκαναν αρκετά χρόνια να ορθοποδήσουν. Το αρνητικό για το σύστημα ήταν ότι μαζί με την πτωχευμένη χώρα έχαναν τα χρήματά τους και οι πιστωτές - ή τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος τους. Με τα νέα δεδομένα - της επιτηρούμενης οικονομίας- οι τράπεζες έχουν καταφέρει να πτωχεύουν μια χώρα χωρίς να χάνουν ούτε ένα ευρώ από αυτά που δάνεισαν και τους τόκους τους.

Τα πράγματα, λοιπόν, έχουν γίνει ως εξής.
Καταρχήν, όσο πιο ανίσχυρος είσαι οικονομικά τόσο πιο πολύ τόκο θα πληρώσεις για το ρίσκο που παίρνουν να σε δανείσουν και για τον κόπο που ίσως χρειαστεί να κάνουν για να σε επιτηρήσουν. Εφόσον η πολιτική και τραπεζική διαφθορά φτάσει σε τέτοιο σημείο που να καταρρεύσει την οικονομία της χώρας και να πρέπει να πτωχεύσει, την ηγεσία την αναλαμβάνει η διεθνής τράπεζα. Με εκτελεστικά όργανα την εκάστοτε, οποιαδήποτε, κυβέρνηση ξεκινάει την οικονομική αποστράγγιση με δύο βασικούς στόχους. Την μείωση του ελλείμματος και την αύξηση των εσόδων του κράτους, τα οποία και τα δυο έχουν άμεσο αντίκτυπο στους πολίτες και δη στα φτωχότερα στρώματα. Είναι ολοφάνερο ότι και σε αυτή την περίπτωση ο λαός θα εξαθλιωθεί. Αυτό όμως θα γίνει με έναν τρόπο διαφορετικό, όχι άμεσα εμφανή, όχι "μπαμ και κάτω" όπως στην περίπτωση της πτώχευσης. Μειώσεις θα υπάρχουν παντού αλλά σχεδόν όλοι θα παίρνουν χρήματα, τουλάχιστον τόσο ώστε να μην χάνεται η ελπίδα για επιβίωση. Τα χρήματα που θα παίρνουν αυτοί που εργάζονται σχεδόν όλα θα πηγαίνουν στο κράτος που θα πληρώνει τα χρέη του. Αυτό γίνεται αφανώς, μέσο της αύξησης των φόρων, της βενζίνης, του πετρελαίου, των εισιτηρίων, του φαγητού κ.α. Απ' όλα τα χρήματα που βγάζουμε ξοδεύουμε για τα απολύτως απαραίτητα και τα υπόλοιπα πηγαίνουν στο κράτος.

Δεν θα ήθελα να το τραβήξω παραπάνω αλλά να αναφέρω μόνο εν τάχη για τον τρόπο με τον οποίο η κρατική μηχανή καταφέρνει να περάσει τόσο σκληρά μέτρα . Αν κάποιος πλήξει όλες της εργατικές και κοινωνικές ομάδες ταυτόχρονα θα γίνει επανάσταση. Αν, όμως, τις χτυπάει μία μία τότε όχι μόνο δεν θα επαναστατήσουν αλλά θα αρχίσουν να συγκρούονται και μεταξύ τους. Από τη μια λόγο ευχαρίστησης, οι άνθρωποι των διαφόρων τάξεων, που βλέπουν ότι δεν χάνουν μόνο αυτοί αλλά και οι δίπλα τους και από την άλλη λόγο φθόνου που κάποιοι έπαιρναν περισσότερα από αυτούς και τώρα τους βλέπουν να τα χάνουν.
Τα μέτρα όλα έρχονται πάντα προοδευτικά και πάντα με αιτία μιας απειλής (πτώχευση για παρ.).
Στον λαό δίνεται συνεχώς η εντύπωση ότι πετυχαίνει το σκοπό του και ότι θα βγει από το αδιέξοδο, του αφήνουν πάντα μια φλόγα, μια ελπίδα ζωντανή.

Επειδή αυτές τις μέρες έχω δει πολλούς να μένουν άνεργοι και να ψάχνουν απεγνωσμένα εργασία χωρίς αποτέλεσμα και άλλους που έπειτα από ένα και ενάμισο χρόνο χωρίς δουλειά να βρίσκουν εργασία χαμάλη, στην κυριολεξία -βάζοντας μάλιστα βύσμα και κινώντας γη και ουρανό-, επειδή βλέπω αυτήν την καθοδηγούμενη κυβέρνηση να κάνει το παν δυνατόν να αυξήσει τα έσοδά της  σπρώχνοντάς μας όλο και πιο πολύ στην εξαθλίωση, επειδή βλέπω τον έναν θεσμό να καταρρέει πίσω από τον άλλο και στο τέλος να μας μένει μόνο η αρχαιοελληνική υπερηφάνεια, θέλω να πιστεύω ότι υπάρχουν κάποιοι λίγοι που δεν τρώνε κουτόχορτο και παρόλο που δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα τουλάχιστον να προσπαθήσουμε να φτιάξουμε αυτό το κράτος, αν κάποτε συνέλθει, με άλλες βάσεις.

εξαθλιώνω [eksaθlióno] -ομαι Ρ1 : προκαλώ εξαθλίωση: Άναρχη οικονομική ανάπτυξη που, αντί να βελτιώνει, εξαθλιώνει τους όρους της ανθρώπινης διαβίωσης. Οι δουλοπάροικοι, εξαθλιωμένοι καθώς ήταν, δεν μπορούσαν να αντιδράσουν στη καταπίεση που υφίσταντο από τους φεουδάρχες.

πηγή: http://www.greek-language.gr