Αν έχεις τύχη διάβαινε

Την πρωτοχρονιά, κάποιος κύριος, στου οποίου το σπίτι βρισκόμουν για δουλειά, αστειευόμενος με ρώτησε αν έπαιξα τζόκερ. Γέλασα και του απάντησα πως όχι, πρώτον διότι δεν πιστεύω στην τόσο μεγάλη τύχη, και στα παιχνίδια τύπου τζόκερ θέλει πολύ από δαύτη, και δεύτερον γιατί δεν είμαι σίγουρος για την αξιοκρατία των κληρώσεων. Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μέσα μου λέει ότι τα τυχερά αυτά παιχνίδια αντικατοπτρίζουν τις ελπίδες του ανόητου και όχι του φτωχού.


Προχτές, λοιπόν, άκουσα μια ιστορία που διαδραματίστηκε σε γειτονιά της Θεσσαλονίκης η οποία γειτονιά έγινε ανάστατη.

Ο Γιάννης έχει πάρει το μαγαζί από τον μπαμπά του και το κρατάει μέχρι σήμερα παλεύοντας ενάντια στην κρίση. Αυτά τα δεκαέξι χρόνια που είναι ελεύθερος επαγγελματίας ευλαβικά κάθε τρίτη αγοράζει από την ίδια λαχειοπώλησα μια σειρά λαχεία. Δεκαέξι χρόνια ελπίζει ότι μια μέρα ίσως και να έχει αυτή τον τυχερό αριθμό και να μπορέσει να αρπάξει την ευκαιρία και να ξελασπώσει μια και καλή. Δεν είναι ότι ήταν φτωχός αλλά άλλο βρε παιδί μου να παλεύεις κάθε μήνα για χίλια και δυο χιλιάδες ευρώ και άλλο να πάρεις με τη μία ένα εκατομμύριο. Ήρθε η Τρίτη, λοιπόν, και η λαχειοπώλησα περνάει από το μαγαζί του. Μαζί της όμως αυτή τη φορά κουβαλάει και τον υπερτυχερό αριθμό που θα μοιράσει πάνω από ένα εκατομμύριο ευρώ. Λίγο πριν είχε περάσει από το μαγαζί του κοτοπουλά ο οποίος ανάμεσα στον τυχερό αριθμό και έναν άλλο διάλεξε τελικά τον άλλο. Το ίδιο θα συμβεί και με τον Γιάννη, ο οποίος τελικά θα διαλέξει μια σειρά η οποία δεν θα κερδίσει τίποτα. Παρακάτω το ίδιο θα συμβεί και με τον περιπτερά που παίρνει και αυτός που και που από κανένα. Τα λαχεία σχεδόν τελειώνουν και ο τυχερός αριθμός βρίσκεται ακόμα στα χέρια της λαχειοπώλησας. Μπαίνει σε ένα καφενείο στο οποίο βρίσκονται αρκετοί συνταξιούχοι οι οποίοι πίνουν τα τσιπουράκια τους και αμπελοφιλοσοφούν. Αρχίζουν να διαλέγουν κάποια λαχεία αλλά κανένας δεν παίρνει το "πρώτο" ώσπου ένας συνταξιούχος ναυτικός μέσα στη σούρα του κάνει την μαγική επιλογή. Παίρνει τα μαγικά χαρτάκια και πηγαίνει σπίτι του. Την άλλη μέρα η λαχειοπώλησα μαθαίνει ότι αυτή ήταν που είχε τον πρώτο αριθμό και αρχίζει να ρωτάει αυτούς που πούλησε λαχεία αν είδαν τα νούμερά τους. Αφού περνάει από όλους φτάνει και στο καφενείο. Εκεί βλέπει τον συνταξιούχο σε κατάσταση παραφροσύνης να κερνάει όλο τον κόσμο και να φωνάζει για την τύχη που τον βρήκε κρατώντας στα χέρια του το λαχείο και κουνώντας το. Νόμιζε ότι κέρδισε 500χιλ €. Όλοι του λέγανε να μην κάνει τόσο σαματά και να το κρύψει για να μην βρεθεί μαχαιρωμένος σε καμιά γωνία. Στο τέλος κάποιος που μόλις μπήκε στο καφενείο και βλέπει το λαχείο του λέει ότι τελικά κέρδισε 1,6 εκ €.

Ο Γιάννης, που επί 16 χρόνια αγοράζει ανελλιπώς λαχεία, μόλις το μαθαίνει από τη στεναχώρια του κλείνει το μαγαζί και πηγαίνει σπίτι του να ξεχάσει.


Υ.Γ. Εδώ και καιρό θέλω να γράψω για την σαπίλα των καζίνο και τον φρουτακίων, δηλαδή για τα χοντρά ναρκωτικά του τζόγου, αλλά ο χρόνος μου με το παιδί, έχει σφίξει δραματικά!