Στον οδοντίατρο

Στα τριανταδύο μου, μου έλαχε για πρώτη μου φορά να πρέπει να επισκεφτώ τον οδοντίατρο. Το κακό ξεκίνησε από τον αριστερό κάτω τραπεζίτη ο οποίος κάθε φορά που έτρωγα έμπαζε και ένα μικρό κομματάκι τροφή μέσα και μου έβγαζε την ψυχή μέχρι να το βγάλω. Είδα και απόειδα με τις οδοντόβουρτσες, τις οδοντογλυφίδες τα  καλαμάκια του καφέ και αποτέλεσμα δεν έβλεπα ώσπου τελικά αποφάσισα να πάω στον οδοντίατρο.

Για τους περισσότερους, η απόφαση να πάνε στον οδοντίατρο δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Αυτό το άτιμο το εργαλείο ο τροχός είναι σκέτη κόλαση, αφού, και μόνο στο άκουσμά του φέρνει τρόμο. Ειδικά όταν ακουμπάει στα νεύρα του δοντιού εκεί στο εσωτερικό που σκάβει το σπήλαιο ο γιατρός είναι σα να σου κάνουνε ηλεκτροσόκ. Είναι όμως αναγκαίο κακό γιατί σε διαφορετική περίπτωση τα δοντάκια μετά από λίγο καιρό παραδίνουν το πνεύμα τους, και ο πόνος ενός σάπιου δοντιού είναι αβάσταχτος αλλά και το μάσημα του φαγητού γίνεται μαρτύριο. Για μην αναφέρω ότι το ένα χαλασμένο δόντι χαλάει και το διπλανό του και στο τέλος χρειάζεσαι δεκαπέντε σφραγίσματα και δυο τρεις εξαγωγές, καμιά θήκη, γέφυρες, μετρό και άλλα έργα οδοποιίας. Έτσι ξεκίνησα και εγώ με ένα σφράγισμα και κατέληξα στα τέσσερα και ευτυχώς εκεί κάπου σταμάτησε ο ντόκτορας να μου βγάζει μερεμέτια και να μου παίρνει τα πενιντάευρα. Δεν μπορώ να πω όμως, στο τέλος αποδείχτηκε "άπλας"  και μου έκανε δωρεάν καθαρισμό και λεύκανση. Τώρα χαμογελάω και αντανακλά ο ήλιος στα μάτια των περαστικών, σαν τις διαφημίσεις με τις οδοντόκρεμες αλλά χωρίς fotoshop. Για να μην πω για την γυναίκα μου που με κοιτάζει πλέον μες στα δόντια.

Ο καθαρισμός, όμως, δεν ήταν το μόνο δώρο που μου έκανε ο γιατρός. Εγώ βλέπετε είμαι πολύ περίεργος. Περίεργος, όμως, όχι κουτσομπόλης. Δεν γινόταν να πάω στον οδοντίατρο και να μην αρχίζω τις ερωτήσεις. Όλα κι όλα, πρέπει να ξέρω τι είναι αυτό που σκαλίζει στο στόμα μου, πως και γιατί δημιουργήθηκε, τι είναι αυτό το σφράγισμα που μου βάζει. Με λίγα λόγια τον ζάλισα τον άνθρωπο αλλά αυτός υπομονετικά μου εξηγούσε. "Το κακό" μου λέει "μου το έκανε αυτή η πονηρή η τερηδόνα" και το μυαλό μου πηγαίνει αμέσως σε κάποιο μικρόβιο με δρακουλίστικα δόντια που ροκανίζει τα δικά μου. Τα πράγματα όμως δε είναι έτσι. Η τερηδόνα δεν δημιουργείται από μικρόβιο αλλά από τα κόπρανα αυτών, των μικροβίων, που εισέρχονται κατά χιλιάδες στο στόμα μας και βρίσκουν καταφύγιο μέσα σε αυτά ενώ παράλληλα τρέφονται με τις τροφές που κολλάνε στα δόντια. Αυτές, λοιπόν, οι ακαθαρσίες τους, έχουν όξινο ph και έτσι αρχίζει σιγά σιγά να σαπίζει το δόντι. Τροφές, όπως η ζάχαρη, βοηθάνε στην καταστροφή των δοντιών όχι επειδή αρέσει στα μικρόβια αλλά αντίθετα λόγο του ότι τα σκοτώνει, αυτά αναγκάζονται να αναπτύξουν μηχανισμούς άμυνας εκκρίνοντας περισσότερες ουσίες που είναι βλαβερές για τα δόντια. Επίσης αναψυκτικά όπως οι κόλες είναι καταστροφικές για την αδαμαντίνη (σμάλτο) των δοντιών - το εξωτερικό μέρος, δηλαδή, που είναι και το σκληρό επίπεδο του δοντιού, τόσο σκληρό όσο περίπου και το διαμάντι-. Αφού φαγωθεί η αδαμαντίνη η τερηδόνα εισέρχεται στο εσωτερικό μέρος που λέγεται οδοντίνη όπου και αρχίζει η πλήρης καταστροφή του δοντιού. Από εκεί και πέρα όσο πιο γρήγορα επέμβουμε τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχουμε να αποφύγουμε απονευρώσεις και εξαγωγές.

Εγώ, πάντως, πρόλαβα.