Πίσω στην Πραγματικότητα!

Να 'μαι πάλι πίσω στην Ελληνική πραγματικότητα. Και το χειρότερο από όλα δεν είναι ότι τελείωσαν οι διακοπές αλλά το ότι επιστρέφεις από μια χώρα του εξωτερικού που βρίσκεται δεκαετίες μπροστά από εμάς όχι μόνο στον τεχνολογικό τομέα (το οποίο ως ένα σημείο το βρίσκω λογικό), αλλά πιο πολύ στον τομέα της οργάνωσης και διοίκησης, της λειτουργίας του κρατικού μηχανισμού αλλά και τη στάση της κοινωνίας απέναντι στους νόμους.

Με την επιστροφή μου, λοιπόν, άκουσα μια "ωραία" ιστορία για τα καμάρια της χώρας μας, τους αστυνομικούς (οι οποίοι ακολουθούν πιστά τις επιταγές της κοινωνίας μας) και μιας που στην Ολλανδία, τους εκεί αστυνομικούς, τους έβλεπα συνεχώς μπροστά μου (με τα πόδια, με ποδήλατα, με άλογο, με αυτοκίνητο σπανιότερα) και παρατηρούσα τον τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρονται, το πως κάνουν ελέγχους και γενικότερα το ρόλο τους στην κοινωνία και άρχισα να συνειδητοποιώ ξανά την μετριότητα της κοινωνίας στην οποία ζούμε.

Μου λέει, λοιπόν, ο φίλος μου, ότι το Σάββατο που πέρασε ενώ έπινε καφέ στο μαγαζί ενός φίλου του περνάει με το περιπολικό ένας γνωστός τους, μπάτσος, ο οποίος γνώριζε ότι θα τους πετύχει εκεί. Τους είπε ότι ήταν σε υπηρεσία αλλά δεν είχε καθόλου δουλειά -καμιά ληστεία ρε παιδιά, κανείς;- και βαριόταν. Προσκαλεί, λοιπόν, τον φίλο μου να πάει μαζί του στο περιπολικό "να κάνουν καμιά βόλτα και να πιουν κανένα καφέ ώστε να του κάνει και παρέα. "Και δεν πάμε" του λέει ο φίλος μου. Αφού κάνανε μια μικρή βόλτα -κατά την οποία του εξήγησε ότι τον συνοδηγό τον άφησε στο τμήμα γιατί ήταν νέος και του την έσπαγε- πήγανε και κάθισαν σε ένα μπουγατσατσίδικο απέναντι από το τμήμα (χρυσές δουλειές κάνει ο μπουγατσατζής) μαζί με το υπόλοιπο μπατσαδαριό και ανακάτευαν τα φραπογάλατά τους. Εκείνη τη στιγμή κάθισαν μαζί τους και μια ομάδα Ζ, με τις μηχανές απλωμένες στα πόδια τους. Οι συγκεκριμένοι κύριοι είχαν υπηρεσία και χρέος, εκείνη την ώρα να περιπολούν τους δρόμους, αλλά όπως φάνηκε ήταν καλύτερο να περιπολούν το μπουγατσατσίδικο των 40 τ.μ. και τις γκόμενες που περνούσαν. Βέβαια, για μην τους αδικούμε, είχανε πάρει και τα μέτρα τους τα παιδιά. Ανά δεκάλεπτο κάποιος από αυτούς έπαιρνε την μηχανή και έκοβε μια βόλτα στους γύρω δρόμος, έτσι για να ξεκαπνιστεί και το εργαλείο. Αφού σαχλαμάρισαν και έπειτα από αρκετή ώρα και αφού κρέμασαν οι σκεμπέδες τους και τα πουκάμισα βγήκαν έξω, με βαριά καρδιά σηκώθηκαν οι κακόμοιροι ζητάδες να φύγουν, αφού πρώτα θεώρησαν μαγκιά και υποχρέωσή τους να κάνουν ένα σορό άσκοπο σαματά με τις μηχανές τους -να καταλάβει και ο κόσμος ποιοι είναι, τέλος πάντων-.

Οπότε, με την αναχώρηση τους έμειναν ξέμπαρκοι ο φίλος μου με τον μπάτσο.

"Δεν με πας πίσω" του λέει ο φίλος μου "βαρέθηκα".

"Θα σε πάω" απαντάει ο μπάτσος "αλλά θες πρώτα να κάνουμε μια βόλτα καλή να γουστάρουμε;".

Τι να του πει, λοιπόν, δέχτηκε . Έλα όμως που ο άλλος λέγοντας "καλή" βόλτα εννοούσε αστυνομική περιπέτεια. Έβαλε, λέει, τον φάρο άναψε και τις σειρήνες και άρχισε να τρέχει σαν τρελός. Μόνο που του έδωσε μια οδηγία: "να είσαι σοβαρός και να μην γελάς". Περνούσανε με κόκκινο, σταματούσαν όλα τα αμάξια, τρέχανε σαν τρελοί και πολλά άλλα τέτοια ευτράπελα, ώσπου, φτάσανε στον τελικό προορισμό του μπάτσου... σε ένα προποτζίδικο.

"Κάτσε μέσα" λέει στο φίλο μου "πάω να ρίξω ένα "στοίχημα" και έρχομαι. Αν με καλέσουν (με τον τάδε αριθμό) πες ελήφθη και άστους να μιλάνε!". Και κάπου εδώ αφού έπαιξε και το προπο του ο κύριος τελείωσε και η βόλτα.

Βέβαια, ο συγκεκριμένος αστυνομικός, εκτός τις περιπέτειας εκείνης της μέρας, του διηγήθηκε κι άλλες ιστορίες, βγαλμένες από κόμικ, για τα αστυνομικά ευτράπελα που συμβαίνουν καθημερινά που είναι χειρότερες από τις ανοησίες που έκανε εκείνη τη μέρα.

Μήπως είναι καιρός κάποιος να βάλει σε τάξη αυτό το μπουρδέλο;