Σκέψεις εν όψη χιονιού

Πόσο "διεφθαρμένες" περιβαλλοντολογικά είναι οι πόλεις μας; Μάλλον πάρα πολύ. Και αυτό είναι κάτι που δύσκολα το καταλαβαίνεις όταν ζεις διαρκώς μέσα σε αυτές. Εγώ το αισθάνθηκα καλύτερα τους τελευταίους τέσσερις μήνες όπου έχω μετακομίσει σε ένα χωριό καμιά εικοσαριά λεπτά από το κέντρο τις πόλης.

Εντάξει, δε λέω, με έχουν ψιλοφάει τα δρομολόγια λόγο δουλειάς, αφού αν σκεφτείτε καλά, έχει διαφορά σε σχέση με το προηγούμενο σπίτι που έμενα που ήταν μόνο πέντε λεπτά μακρυά. Παρόλα αυτά νομίζω ότι τελικά έχω ανταμειφθεί για την επιλογή μου. Τελειώνω από την δουλειά μου και πηγαίνω σπίτι όπου πραγματικά ηρεμώ. Ανοιχτός ορίζοντας παντού τριγύρω χωρίς τις πολυκατοικίες να κρύβουν τη θέα. Εικόνες με βουνά και δέντρα που χαρίζουν γαλήνη και χαλάρωση σε κάθε κουρασμένο βλέμμα. Σχεδόν κανένα σπίτι δεν ξεπερνάει τα έξι μέτρα και όλα είναι στολισμένα με κόκκινα κεραμίδια. Και φυσικά απαλλαγμένος από τον μεγαλύτερο βραχνά των πόλεων. Το αυτοκίνητο. Ούτε κορναρίσματα, ούτε τρύπιες εξατμίσεις, ούτε φορτηγά και λεωφορεία, να περνούν ξυστά από το μπαλκόνι σου τραντάζοντας όλο το κτήριο και μαζί με αυτό και την υπομονή σου. Αν θες να πεταχτείς κάπου παίρνεις το ποδηλατάκι σου και πηγαίνεις, ή αν θες το κάνεις ποδαράτος, έτσι κι αλλιώς οι αποστάσεις είναι μικρές. Στη διαδρομή βλέπεις παιδιά να παίζουν στα πάρκα ανέμελα και χαιρετιέσαι με όλο τον κόσμο κι ας μην τους ξέρεις -αυτοί πρόλαβαν και σε έμαθαν:), να ένα αρνητικό, αλλά δεν σε νοιάζει καθόλου!- Το καλύτερο βέβαια είναι να έχεις και κάποιον φίλο σου εκεί, γιατί κακά τα ψέμματα όλα μπορείς να τα βρεις αλλά τους φίλους σου δύσκολα.

Έτσι, λοιπόν, σήμερα το πρωί ξύπνησα και βγαίνοντας από το σπίτι για να πάω στη δουλειά είδα τα πάντα γύρω μου κάτασπρα. Δεν είναι ότι είμαι ρομαντικός, όχι καθόλου, το αντίθετο θα έλεγα. Αλλά είναι άλλη φάση βρε αδερφέ να μισοανοίγεις την κουρτίνα της μπαλκονόπορτά σου και να βλέπεις παντού γύρω σου χιόνι. Κακά τα ψέμματα, το ζητάει ο οργανισμός σου να φας καμιά χιονόμπαλα στη μούρη, αλλιώς δεν καταλαβαίνεις χειμώνα.

Έπειτα παίρνεις το αυτοκίνητο και κατεβαίνεις στην πόλη και όλη η ομορφιά χάνεται μονομιάς. Σχεδόν τίποτα δεν υπάρχει που να προδίδει ότι χιόνισε. Μόνο μερικές οροφές αυτοκινήτων είναι λίγο άσπρες και αυτές με μισολιωμμένο, ταλαιπωρημένο θα έλεγα, το χιόνι, να προσπαθεί μάταια να κρατηθεί. Να, είπα πάλι για αυτοκίνητα και άρχισα να τα ξανακούω. Θόρυβος, κορναρίσματα, φωνές, ένταση και γκρίνια.

Μια σύγχρονη ζούγκλα, που μάλιστα στην ελληνική κοινωνία δεν ακολουθάει κανέναν απολύτως νόμο, μήπως και την κάνει λίγο πιο βιώσιμη.