Πρόσω ολοταχώς (μέρος πρώτο)

Η Κυριακάτικη επίσκεψη στους γονείς μου έβγαλε στο φως ένα κρυμμένο θησαυρό. Ανακάλυψα κάτι βιβλία από την εποχή που μάθαινα ιστιοπλοΐα. Η ιστιοπλοΐα δεν είναι απλώς ένα χόμπι, ούτε ένα συνηθισμένο άθλημα. Η ιστιοπλοΐα είναι μια επιστήμη. Μια επιστήμη που έχει να κάνει με τη φυσική, τα μαθηματικά, τη μετεωρολογία, την αστρολογία. Ο ιστιοπλόος για να καταφέρει να τιθασεύσει τον αέρα και τη θάλασσα πρέπει να αποκτήσει πάρα πολλές γνώσεις και να μελετήσει δεκάδες βιβλία, αλλά και ταυτόχρονα να "γράψει στο κοντέρ" του πολλά μίλια προπόνησης μέσα στο ιστιοπλοϊκό.

Ακόμα και ένα μικρό ταξίδι στα ήρεμα νερά κάποιου κόλπου της Ελλάδας ή στο Αιγαίου μπορεί να κρύβει δεκάδες κινδύνους. Εγώ, όσον αφορά την ιστιοπλοΐα, όπως και πολλά άλλα πράγματα στη ζωή μου, την ακολούθησα με πάθος για λίγο καιρό και μετά την παράτησα. Μπορώ να πω όμως ότι οι λιγοστές, σε σχέση με το γενικό σύνολο,  εμπειρίες και γνώσεις που απέκτησα ήταν υπερπολύτιμες και με βοηθούν σε πολλά πράγματα στην καθημερινότητά μου ακόμα και σήμερα. Σίγουρα πέρασα κάποιες λίγες δύσκολες καταστάσεις αλλά και κάποιες άλλες πολύ όμορφες. Όλες όμως ανέβαζαν την αδρεναλίνη στα ύψη.

Όταν μιλάω για ιστιοπλοΐα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται, το μυαλό μου πηγαίνει στους αρχαίους Έλληνες. Ναι, φίλοι μου. Μου έχει μείνει καλά χαραγμένο εκείνο το μάθημα αστρολογίας που είχαμε κάνει. Καταλαβαίνετε πιστεύω πόσο σημαντικό είναι για κάποιον που ταξιδεύει στη θάλασσα και μάλιστα τη νύχτα, να γνωρίζει καλά το νυχτερινό ουρανό και να ξέρει τη θέση των αστεριών. Σας πληροφορώ, λοιπόν, ότι οι αρχαίοι Έλληνες -και αυτός είναι ένας λόγος που θαυμάζω αυτούς τους ανθρώπους -είχαν τρομερή φαντασία. Είναι απίστευτο το τι ιστορίες είχαν φτιάξει για τα αστέρια και τους πλανήτες που έλαμπαν πάνω από το κεφάλι τους. Η "μεγάλη άρκτος", η "μικρή άρκτος", η "άρπα" του θεού Απόλλωνα και ένα σορό άλλες μυθολογικές εξηγήσεις για τις θέσεις των αστεριών και των πλανητών αλλά και τα φυσικά φαινόμενα που η επιστήμη τότε ακόμα δεν ήταν σε θέση να δώσει λύση, που βοηθούσαν όμως , αυτοί οι μύθοι, στον προσανατολισμό των ναυτικών.

Από τις πρώτες μέρες που μπήκα σε ιστιοπλοϊκό και ταξίδεψα με τον άνεμο, μου δημιουργήθηκε μια μεγάλη απορία. Γιατί ενώ στις μέρες μας είναι δυνατόν ένα σκάφος με πανιά να ταξιδεύει σχεδόν κόντρα στον άνεμο -με μια απόκλιση της τάξεως των 35 μοιρών και πάνω από το σημείο διεύθυνσης του ανέμου- στην αρχαιότητα οι Έλληνες ήταν αναγκασμένοι να περιμένουν τον αέρα να φυσήξει από πίσω τους, να τους σπρώξει ουσιαστικά, ώστε να μπορούν να ταξιδέψουν;

συνεχίζεται...