Ευρωπαίοι επαίτες

Κυρία, γύρω στα 40, πηγαίνει στην επιτροπή αναπηρικών συντάξεων του ΙΚΑ να ανανεώσει το βοήθημα που λάμβανε εδώ και αρκετά χρόνια. "Προ εκπλήξεώς της" της ανακοινώνουν ότι δεν μπορεί άλλο να λαμβάνει αυτή τη σύνταξη διότι ο γιατρός που την εξέτασε έγραφε ότι ο βαθμός της αναπηρίας της έχει πέσει στο 35% και δεν θεωρείται πλέον ανίκανη να εργαστεί αφού σύνταξη παίρνει κάποιος με αναπηρία 51% και πάνω. Άρα δεν έχει δικαίωμα να πάρει άλλο την σύνταξη. Η κυρία αμέσως ενίσταται. "Μα, τι μου λέτε τώρα. Τι θα κάνω εγώ χωρίς αυτή τη σύνταξη; Δεν ξέρω να κάνω κάτι άλλο και το μόνο εισόδημα είναι αυτά τα χρήματα." Η υπάλληλος της απαντά ότι εφόσον δεν κρίθηκε από τους γιατρούς ανάπηρη στο βαθμό που προβλέπεται από το κράτος ώστε να πάρει τη σύνταξη δεν μπορεί να κάνει τίποτα. "Δεν μπορούμε να σας βοηθήσουμε κυρία μου εμείς, τα χαρτιά μας λένε ότι δεν έχετε πρόβλημα." Η κυρία φεύγει εκνευρισμένη και αμέσως οι υπάλληλοι λένε "σίγουρα έπαιρνε τα χρήματα παράνομα με κάποιο βύσμα και τώρα την κόψανε. Σκέψου πόσα χρόνια έπαιρνε τσάμπα λεφτά!

Έβλεπα τη Δευτέρα που μας πέρασε (για να πω την αλήθεια όχι όλη) την εκπομπή του Χ"Νικολάου στο Alter με θέμα, τι άλλο, την κρίση στην χώρα μας, τους λόγους δημιουργίας της και τις πιθανές λύσεις. Μεταξύ άλλων, παρόντες στη συζήτηση ήταν και ο κύριος Δελαστίκ. Δημοσιογράφος που κάνει αυστηρή κριτική και αντιπολίτευση στην κυβέρνηση και την πολιτική της. Αρκετά ψαγμένος, με "δυνατά" άρθρα και τετράγωνη λογική. Ο κ Δελαστίκ υποστηρίζει ότι η κρίση στην Ελλάδα είναι καθαρά μία κρίση του χρηματοπιστωτικού συστήματος και όχι δημοσιονομική. Δηλαδή, δεν ευθύνεται τόσο η κακοδιαχείριση των οικονομικών της χώρας μας από της κυβερνήσεις, ούτε και η διαφθορά του συστήματος, αλλά η παγκόσμια κρίση του οικονομικού συστήματος. Εγώ προσωπικά ούτε οικονομολόγος είμαι, ούτε κανένας μπορώ να πω ότι παίζω στα δάκτυλά μου τα χρηματοπισττικά. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να βγάζω συμπεράσματα από αυτά που διαβάζω και βλέπω. Πιστεύω, λοιπόν, ότι το πρόβλημα της χώρας μας είναι στο μεγαλύτερο ποσοστό του δημοσιονομικό.

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα με τη σειρά.

Τα Δάνεια.

Το Ελληνικό κράτος από την πρώτη μέρα της αναγνωρίσεώς ως "Κράτος" και μετά την απελευθέρωσή του από τον Τούρκικο ζυγό, για να ορθοποδήσει έπρεπε να πάρει δάνειο. Έτσι, λοιπόν, από το 1824 μέχρι το 1898 είχαμε πάρει 10 δάνεια συνολικού ποσού 920 εκατ. γαλλικών φράγκων, από τα οποία τα 270 εκατ. γ.φρ. ήταν έξοδα-κρατήσεις μεσαζόντων και τραπεζών. Τα υπόλοιπα διατέθηκαν κατά σειρά για αμοιβές αγωνιστών, έξοδα αντιβασιλείας, για την οργάνωση Βαυαρικού στρατού, για αποζημίωση στην Τουρκία για τον ατυχή πόλεμο του 1897 και λίγα για επενδύσεις την περίοδο Χ. Τρικούπη. Από το 1898 μέχρι το 1932 πήραμε άλλα 1.280 εκατ. γ.φρ., που χρησιμοποιήθηκαν εκτός από την εξυπηρέτηση παλαιών δανείων, για τους Βαλκανικούς πολέμους, για αποκατάσταση προσφύγων κ.λπ. Για να γίνει κατανοητή η εκμετάλλευση της χώρας μας από τους δανειστές, αρκεί να σημειώσουμε ότι μέχρι το 1932 είχαμε πληρώσει 130 εκατ. γ.φρ. περισσότερα από ό,τι είχαμε πάρει και χρωστούσαμε ακόμα 2 δισ. εκατ. γ.φρ.

Την περίοδο 1932-1945 δεν είχαμε εξωτερικό δανεισμό λόγο του β'ΠΠ.

Την περίοδο 1946-1967, που ήταν και από τις δυσκολότερες περιόδους για τη χώρα μας, η Ελλάδα θα συνάψει συνολικά δάνεια ύψους 406 εκατ. δολ. Την περίοδο της δικτατορίας ο εξωτερικός δανεισμός σημείωσε πολύ μικρή αύξηση, λόγω της απομόνωσης της χώρας μας και τελικά το εξωτερικό Δημόσιο Χρέος το 1974 ήταν 115 δισ. δρχ. Την περίοδος 1974-1981 το Δημόσιο Χρέος ήταν μόλις 672 δισ. δρχ. (29,7% του ΑΕΠ).

Την περίοδο 1981-1989 η τότε Κυβέρνηση Πασοκ έπαιρνε κατά μέσο όρο κάθε εβδομάδα και ένα δάνειο, από οπουδήποτε και με οποιουσδήποτε όρους, με εξόφληση την επόμενη 10ετία. Έτσι, το Δημόσιο Χρέος από 672 δισ. δρχ. το 1981 (29,7% του ΑΕΠ) εκτινάχθηκε το 1989 στα 9.200 δισ. δρχ. (65,7% του ΑΕΠ) και το 1990 που ανέλαβε η Νέα Δημοκρατία είχε φτάσει στα 11.100 δισ. δρχ. (80,7% του ΑΕΠ).
Αναφορικά, σημαντικό μέρος των δανείων δόθηκαν την εποχή εκείνη για 200.000 συντάξεις εθνικής αντίστασης σε άτομα που ως επί το πλείστον ήταν αγέννητα την εποχή της κατοχής, όπως αποδείχθηκε, και περιορίστηκαν στο ελάχιστο την επόμενη 10ετία. Δόθηκαν αναπηρικές συντάξεις σε υγιέστατα άτομα και μάλιστα σε μια περιοχή που είναι το προπύργιο του ΠΑΣΟΚ οι ανάπηροι ανέρχονται στο 60% του πληθυσμού. Ακόμα, χωρίς να υπολογίζουν το κόστος, μιας και τα χρήματα ήταν δανεικά, έκαναν χιλιάδες προσλήψεις και διπλασίασαν μισθούς και συντάξεις για να διατηρούνται στην εξουσία, αλήστου μνήμης προβληματικές επιχειρήσεις Πειραϊκή-Πατραϊκή, Προμέτ, Πυρκάλ, Αθηναϊκή, Κεραφίνα, ΑΓΕΤ, Πλαστικά Καβάλας, ΜΕΛ, Λάρκο, Βέλκα κ.λπ., που η καθεμία ροκάνιζε δισεκατομμύρια δρχ. κάθε μήνα για πληρωμές υπαλλήλων χωρίς να εργάζονται. Επιδοτήσεις και θαλασσοδάνεια που πήραν δήθεν επιχειρηματίες για να κάνουν επενδύσεις, ιδίως στη Βόρεια Ελλάδα. Τα χρήματα που πήραν κατατέθηκαν σε ξένες τράπεζες, χωρίς να γίνουν επενδύσεις και χωρίς να αναζητηθούν τα χρήματα αυτά μέχρι το 1992, που κλήθηκαν να τα επιστρέψουν.

Ιούνιος 1989- Οκτώβριος 1993
Κυβερνήσεις οικουμενικής, Κωνσταντίνου Μητσοτάκη
Αν και θα περίμενε κανείς ότι με την οικουμενική το χρέος δεν θα αυξανόταν σημαντικά, καθώς η εμπειρία από το εξωτερικό έδειχνε ότι οι συγκυβερνήσεις δεν προχωρούν σε σημαντικές παροχές και γενικότερα δεν κάνουν πολλά πολλά χατίρια, στην Ελλάδα συνέβη ακριβώς το αντίθετο: μέσα σε έναν χρόνο, από το 1989 στο 1990 τα χρωστούμενα της χώρας αυξήθηκαν κατά 6,8% του ΑΕΠ (από 64,2% σε 71%), ποσοστό που αντιπροσωπεύει τη δεύτερη μεγαλύτερη άνοδο έως εκείνη τη χρονιά- την πρώτη θέση κατείχε η περίοδος 1983-84 με 7%.

Τα επόμενα χρόνια της κυβέρνησης Μητσοτάκη πραγματοποιήθηκε ακόμα ένα ρεκόρ: το χρέος σε ένα και μόνο έτος «ψήλωσε» κατά 20 ποσοστιαίες μονάδες- από 78,3% το 1992 έφτασε το 98,2% του ΑΕΠ το 1993. Η ιλιγγιώδης αύξηση του χρέους κατά την τελευταία χρονιά της κυβέρνησης Μητσοτάκη οφείλεται εκτός από τους τόκους που συνεχίζουν να αυξάνονται- και στην εκκαθάριση των υποχρεώσεων της προ Μάαστριχτ εποχής. «Τότε έγινε η ρύθμιση των χρεών από την Τράπεζα της Ελλάδος: ό,τι χρήματα είχαμε τυπώσει στο παρελθόν για τη χρηματοδότηση των ελλειμμάτων θεωρούνταν πλέον χρέος και το Δημόσιο εξέδωσε ομόλογα στην ΤτΕ», επισημαίνει ο αναπληρωτής καθηγητής Δημόσιας Οικονομικής του Παντείου κ. Νίκος Καραβίτης. Από το 1990 έως το 1993, το χρέος συνολικά αυξήθηκε 27,2% του ΑΕΠ, παρουσιάζοντας τον μεγαλύτερο μέσο ετήσιο ρυθμό ανόδου στην ελληνική ιστορία: 6,8 μονάδες. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ενώ δημιουργούσε πρωτογενή πλεονάσματα, είχε την ατυχία να έχει σε περιβάλλον αυξανόμενων επιτοκίων και κόστος δανεισμού που πίεζαν το συνολικό χρέος προς τα πάνω.

Αμέσως μετά έρχεται η οκταετία Ανδρέα Παπανδρέου με 4,7% μέση αύξηση ανά έτος.

Την επόμενη περίοδο διακυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ 1993-2004 το Δημόσιο Χρέος αυτοτροφοδοτούμενο αυξήθηκε από 68,8 δισ. ευρώ που παρέλαβε το 1993 σε 170 δισ. ευρώ από νέους δανεισμούς κυρίως για την εξυπηρέτηση του χρέους και την κάλυψη των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Το ΠΑΣΟΚ (με κυβέρνηση Σημίτη)είχε την τύχη να βρίσκεται σε περίοδο πτωτικού κόστος δανεισμού λόγω της τάσης εναρμόνισης με τις οικονομίες της Δυτικής Ευρώπης. Αυτή ήτανε η χρυσή ευκαιρία της ελληνικής οικονομίας να μειώσει σημαντικά το συνολικό χρέος. Αντίθετα όμως, τα κερδισμένα από τα χαμηλότερα επιτόκια πηγαίνανε σε άχρηστα ΤΕΙ ανά την επικράτεια και γιγάντωση του δημοσίου.

Το πάρτι των πτωτικών επιτοκίων τελείωσε μετά την επάνοδο της Ν.Δ. στην εξουσία. Το κράτος όμως συνέχισε απτόητο. Μόνη λύση η μεταφορά των χρεών στα επόμενα χρόνια με διάφορα swaps και creative accounting.
Τον Μάρτιο του 2004 η Ν.Δ. παραλαμβάνει χρέος ίσο με 97,4% του ΑΕΠ. Σε αυτό το κομβικό σημείο, σύμφωνα με τους ειδικούς, μπήκε ο θεμέλιος λίθος για την απώλεια της αξιοπιστίας της χώρας στα μάτια των κοινοτικών και για τη δημοσιονομική περιπέτεια που ακολούθησε. Δείγμα γραφής της Ελλάδας ώστε να αρχίσουν να αμφιβάλλουν οι Ευρωπαίοι για τη στατιστική μας ακεραιότητα, η διόγκωση του χρέους του 2000 κατά 8% λόγω της αλλαγής του τρόπου καταγραφής των αμυντικών δαπανών.  Για την περίοδο 2004-2009 η Νέα Δημοκρατία δανείστηκε για την καταβολή τόκων 62 δισ. ευρώ, για αποπληρωμή ολυμπιακών έργων και παλαιών χρεών για εξοπλισμούς 20 δισ. ευρώ και 18 δισ. ευρώ για κάλυψη ελλειμμάτων του προϋπολογισμού. Με αποτέλεσμα, να παραδώσει στο ΠΑΣΟΚ Δημόσιο Χρέος 270 δισ. ευρώ. Το διάστημα από το 2008 μέχρι και την αποχώρηση της κυβέρνησης Καραμανλή χαρακτηρίζεται ως «η διετία της κατάρρευσης»: η Ελλάδα προσθέτει στο χρέος της 57 δισ. ευρώ, τρεις φορές πάνω από το συνηθισμένο των προηγούμενων χρόνων.

Τα "πακέτα" στήριξης.

Με τον όρο σχέδιο Μάρσαλ εννοείται η οικονομική ενίσχυση κρατών της ευρωπαϊκής ηπείρου, αποκύημα της εξωτερικής πολιτικής των Η.Π.Α. μετά τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου και της αντίληψης ότι η επικράτηση του κομμουνισμού θα αποτελούσε κίνδυνο για τα συμφέροντα και των Ηνωμένων Πολιτειών.

Η λεγόμενη οικονομική βοήθεια των ΗΠΑ προς την Ελλάδα (Δόγμα Τρούμαν, Σχέδιο Μάρσαλ, διάφορες πιστώσεις κ.ά.) έφτασε τα 599.000.000 δολάρια (σε τιμές της εποχής) στην 3ετία 1947-1949 (σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Σόλων Γρηγοριάδης).
Σύμφωνα με τα στοιχεία, εξάλλου, που υιοθέτησε η 7η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (1950), οι Αγγλοαμερικανοί διέθεσαν για την Ελλάδα, από το 1944 έως τον Ιούλη του 1950, 3.610.000.000 δολάρια. Αυτό το τεράστιο ποσό ξοδεύτηκε: Σε στρατιωτικοπολεμικούς σκοπούς το 78,3%. Σε σκοπούς περίθαλψης το 13,2%. Στην ανασυγκρότηση το 8,5%.

Φέτος η Ελλάδα έκλεισε  30 χρόνια στην ευρωπαϊκή κοινότητα. Σε αυτά τα 30 χρόνια τράβηξε από αυτήν πολλά λεφτά: Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα (ΜΟΠ), "Πακέτο Ντελόρ", "Πακέτο Σαντέρ", Κοινοτικά Πλαίσια Στήριξης (ΚΠΣ), ΕΣΠΑ, Κοινή Γεωργική Πολιτική, Διαρθρωτικά Ταμεία, Ταμείο Συνοχής, Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων.

Κτηνοτρόφοι πήραν όλα αυτά τα χρόνια κοινοτικά χρήματα για ανύπαρκτα ζώα (προσμετρούσαν ο καθένας τα κατσίκια όλου του χωριού αφού κανείς δεν ενδιαφερόταν να τους ελέγξει). Γεωργοί που ήταν καλοί στην προπαίδεια έκαναν τις ρίζες των δένδρων και τα στρέμματα των χωραφιών τους τους να πολλαπλασιαστούν επί 10 και επί 20 φορές. Μπουζουξίδικα (σαν τον «Διογένη» για παράδειγμα) χτίστηκαν με κοινοτικά λεφτά που προορίζονταν για πολιτιστικά ή συνεδριακά κέντρα. Εργοστάσια φαντάσματα φτιάχτηκαν στις βιομηχανικές περιοχές, κυρίως της παραμεθορίου, ώστε να πάρουν τις επιδοτήσεις, χωρίς ούτε καν να βάλουν μέσα εργαλεία και να προσλάβουν προσωπικό. Επιχειρήσεις παρουσίασαν ψεύτικα τιμολόγια, και σε συνεννόηση πάντα με τους προμηθευτές και τις τεχνικές εταιρίες, προκειμένου να πάρουν την επιδότηση του ΕΣΠΑ. Σε όλα αυτά τα 30 χρόνια, η κοινότητα πλήρωνε  50, 60, 100 και 200 φορές πάνω έναν παρασιτικό εσμό κατασκευαστών δρόμων, δημόσιων κτηρίων και δημόσιων έργων που έγιναν «επιχειρηματίες» χάρη στη διαπλοκή τους με τον κάθε Παπανδρέου, τον κάθε Σημίτη, τον κάθε Σουφλιά, τον κάθε Καραμανλή και Μητσοτάκη.  Φυσικά, σε αυτό το πάρτι δεν έλειψαν οι εκάστοτε πολιτικοί υπουργοί, γραμματείς και φαρισαίοι που είχαν στα χέρια τους εξουσία και κέραια πόστα.  

Δεν είναι, λοιπόν, περίεργο που παρόλο τα υπέρογκα ποσά που "ρουφήξαμε" από διάφορες χώρες και κυρίως από την ΕΕ, η Ελλάδα παρέμεινε υπανάπτυκτη. Παραμείναμε μίζεροι και χρεωμένοι χωρίς να έχουμε κάνει βήμα μπροστά. Και όμως, όλα αυτά τα χρόνια όλοι εμείς συνεχίζουμε και στηρίζουμε αυτούς τους σάπιους πολιτικούς.

Το ερώτημα που τείθεται είναι ότι, αφού οι χώρες της ΕΕ γνώριζαν την κατασπατάληση των χρημάτων και τη διαφθορά μας γιατί δεν το σταμάτησαν;

πηγές:
zalmoxis
Βικιπαιδεία
enet
market-talk
epistimonikomarketing
tanea
ριζοσπάστης