Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Εξοργισμένος


Δεν είμαι σίγουρος, αλλά αυτές τις μέρες που ακούω διαρκώς για την λεγόμενη "αποτυχία μνημονίου" με ζώνουν τα φίδια. Δεν μπορώ να το χωνέψω ότι όλοι αυτοί οι πολύπειροι τεχνοκράτες, οικονομολόγοι, χρηματιστές υπάλληλοι του ΔΝΤ, οι οποίοι έχουν μελετήσει για χρόνια το συγκεκριμένο τρόπο δανεισμού στα κράτη, γνωρίζουν την ψυχολογία του κόσμου και τις αντιδράσεις του και ξέρουν να μελετούν καλά τα νούμερα έπεσαν τόσο έξω. Δε νομίζω ότι αποτύχανε στην τήρηση του μνημονίου αλλά πέτυχαν ακριβώς το σκοπό τους με μια μικρή απόκλιση, που, κυρίως, δημιουργήθηκε λόγο ολιγωρίας και αναποφασιστικότητας της κυβέρνησης. Πιστεύω, δε, ότι οι δανειστές μας μέσα σε όλα είχαν δεδομένη στο πρόγραμμά τους τη συναίνεση των δυο μεγάλων κομμάτων αλλά λόγω "ελληνικού παράδοξου" δεν έγινε ποτέ. Όσο για τους "αγανακτισμένους", δεν είναι και κάτι πρωτόγνωρο στα παγκόσμια δρώμενα αλλά σίγουρα δεν είναι και κάτι που δεν φοβίζει. Τα ίδια σάμπως δεν γινόντουσαν και στην Αργεντινή. Καθημερινά πολίτες κάθε κοινωνικής τάξης και ηλικίας κατέβαιναν στους δρόμους με τις κατσαρόλες τους και τη δύναμη της φωνής τους για να διαμαρτυρηθούν για την τραγική πτώση του επιπέδου της ζωής τους λόγω του χρέους που δημιουργήθηκε από την κατάχρηση και κακοδιαχείριση των πολιτικών.  Ίδιες καταστάσεις με τις δικές μας, δηλαδή.


Πίσω στα δικά μας τώρα και το μυαλό μου δεν λέει να σταματήσει να σκέφτεται την πορεία των γεγονότων σε γενικό αλλά ιδιαίτερα σε προσωπικό επίπεδο. Στην αρχή της κρίσης και ακόμα όταν στην κυβέρνηση βρισκόταν ο Καραμανλής (κάπου στις τελευταίες του μέρες) αρχίσαμε να ψυλλιαζόμαστε ότι κάτι πάει στραβά. Είπαμε, δεν πειράζει μωρέ, κρίση είναι θα περάσει. Σε ένα δυο χρόνια θα ανακάμψουμε οικονομικά και θα επανέλθουμε στους παλιούς ρυθμούς. Ο Καραμανλής στην προεκλογική του εκστρατεία έλεγε συνεχώς ότι θα χρειαστεί να παρθούν σκληρά και επίπονα μέτρα. Προφανώς ήξερε τι πρόκειται να συνέβαινε μιας και ήταν ο βασικός ηθικός αυτουργός αυτής της κατάστασης. Ο Παπανδρέου από την άλλη -ακόμα δεν έχω καταλάβει αν αγνοούσε την κατάσταση και τον κορόιδεψαν ή τα ήξερε όλα και μας πουλούσε πρόλογο ότι λεφτά υπάρχουν- βλέποντας ότι δεν υπάρχει άλλη λύση μας έριξε με τα μούτρα στη λιτότητα. Πάλι, εμείς είπαμε δεν πειράζει, άντε να κόψουμε και τις πολλές εξόδους γιατί το είχαμε παρακάνει τόσα χρόνια. Δεν έγινε και τίποτα αν πιούμε καμιά μπίρα στο σπίτι κανενός φίλου. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και τα πράγματα έσφιξαν ακόμα πιο πολύ. Εμείς πάλι κάναμε κουράγιο. Θα κόψουμε και τις επισκέψεις στα σπίτια των φίλων, να μειώσουμε και τα έξοδα σε βενζίνες και ποτά. Στην τελική θα καθόμαστε σπίτια μας και θα πίνουμε το ποτό μας στο μπαλκόνι. Σήμερα όμως, μετά από δύο χρόνια λιτότητας και ύφεσης έχουμε φτάσει στα όριά μας. Όχι μόνο μπίρα δεν μπορούμε να πιούμε αλλά ούτε νερό. Όλα μας τα χρήματα (όσα παίρνουμε δηλαδή) φεύγουν σε φόρους, βενζίνες, πετρέλαια και στα βασικά είδη επιβίωσης. Την βενζίνη την μετράμε με το σταγονόμετρο και αν τυχών κάψουμε κάνα ευρώ παραπάνω την εβδομάδα βγαίνουμε εκτός προϋπολογισμού. Όλα μας τα χρήματα στο κράτος. Το κράτος που κατέστρεψε τις ζωές μας.


Λοιπόν, ξέρετε κάτι; Εγώ δεν είμαι αγανακτισμένος. Είμαι εξοργισμένος. Είμαι εξοργισμένος όχι επειδή διαφωνώ με τις αλλαγές που γίνονται. Με τις πιο πολλές δημοσιονομικές αλλαγές μάλλον συμφωνώ. Είμαι εξοργισμένος γιατί κάνοντας όλη αυτή την ανασκόπηση διακρίνω ξεκάθαρα ότι όλο το βάρος του χρέους έπεσε στις πλάτες μας. Δεν είδα ούτε έναν πλούσιο να φορολογείται. Αντιθέτως τους αφήσανε να βγάλουν τα λεφτά τους έξω και να τα εξασφαλίσουν. Δεν είδα ούτε έναν υπεύθυνο να τιμωρείται. Όλοι πρόλαβαν να φύγουνε, να βρουν αποδείξεις, να περάσει η ημερομηνία που έπρεπε να δικαστούν. Βλέπω παχύδερμους βουλευτές που τόσα χρόνια κάνανε μούγκα για τα προβλήματα τις χώρας για μην επωμιστούν το πολιτικό κόστος, να βγαίνουν σήμερα και να το παίζουν φιλόσοφοι  με τετράγωνη λογική. Βλέπω βουλευτές την στιγμή που εμείς δεν έχουμε να φάμε ούτε φακές να σαβουρώνουν αστακομακαρονάδες σε πολυτελή εστιατόρια και να κυκλοφορούν όλο τουπέ με τα πανάκριβα αυτοκίνητά τους.


Δεν είμαι ούτε εθνικιστής ούτε θέλω να δω στην Ελλάδα να ανθεί κάποιο φασιστικό κόμμα, όπως τραγουδούν ορισμένοι ότι θα γίνει. Αν όμως νομίζετε, ρεμάλια, ότι το μνημόνιο είναι μονόδρομος για τη χώρα μας, τότε μαζί με τη δική μου πτώση θα πέσετε κι εσείς. Όσο κατρακυλάω εγώ στη φτώχεια τόσο θα κυλήσετε και εσείς. Αλλιώς δεν δέχομαι κανένα μνημόνιο και κανένα δάνειο και άντε στα τσακίδια.

6 σχόλια:

  1. Λοιπόν, η φωτό της ανάρτησης είναι πολύ πετυχημένη, αλλά βρε saq, πόσο πατριώτης μπορεί να είναι κάποιος; Ναι, είπαμε να βάλουμε όλοι πλάτη, αλλά για εμένα αυτό ήταν το μεγαλύτερο λάθος μας: βάλαμε πλάτη για να βοηθήσουμε το έργο πολιτικών που η πορεία τους έχει δείξει περίτρανα πως δεν μπορούν να κάνουν τη δουλειά. να βάλουμε πλάτη, δεν λέω, αλλά να έχουμε έστω κάποιες ενδείξεις ότι τα άτομα που βοηθάμε έχουν έστω και κάποιες ικανότητες ή έστω καλές προθέσεις απέναντι μας. Κοινώς, και πολύ άργησες να εξοργιστείς, αλλά καλύτερα αργά παρά ποτέ.Καλημέρα!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Δεν προλαβαίνω να σου γράψω πολλά...θ'αρκεστώ μόνο να πω ότι συμφωνώ σ'όλα, τα κατέγραψες με τον καλυτερο τρόπο και ανήκω στην ομάδα σου...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. anidifranco
    Εμείς βάλαμε πλάτη αλλά αυτοί νόμιζαν ότι στήσαμε κόλο και ιδού τα αποτελέσματα. Δεν άργησα να εξοργιστώ, την ανάρτηση άργησα να γράψω :))

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. kariatida62
    Αφού έχω εσένα, δεν φοβάμαι τίποτα!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Έχεις και μένα βρε...

    Οργισμένη κι εγώ, που με αναγκάζουν σε θυσίες χωρίς κανένα πλάνο και προοπτική...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. JamanFou
    Έτσι. Θυσιάσου τώρα και βλέπουμε στο μέλλον τι θα γίνει.

    Λες να ξεκινήσω το κίνημα των εξοργισμένων;

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...