Οι δούλωτες

Τελευταία, δεν μπορείς να πεις κάτι και αμέσως κάποιος σε βαπτίζει λαϊκιστή, υπερβολικό, μη ορθολογιστή. Δεν μπορώ να καταλάβω πως ξεκίνησε αυτή η πιπίλα αλλά δεν έχω σκοπό να την μασήσω και εγώ. Δηλαδή είναι λαϊκιστής κάποιος που λέει την αλήθεια; κάποιος που εκφράζεται με αυθεντική λαϊκότητα; κάποιος που αποτελεί μέρος του λαού και δεν είναι μέλος της ελίτ των πολιτικών και αυθεντιών που βάλθηκαν να καταστρέψουν τη χώρα και τις ζωές μας;

Έχω σκοπό, λοιπόν, να μην σταματήσω ποτέ να εκφράζομαι ελεύθερα ακόμα και αν κάνω λάθος. Και αυτό ακριβώς θα κάνω και σήμερα σε αυτό εδώ το κείμενο. Θα μιλήσω όπως ακριβώς αισθάνομαι και όπως ακριβώς βλέπω να αισθάνονται οι περισσότεροι γύρω μου.

Η αλήθεια είναι ότι οι λέξεις βγαίνουν δύσκολα από το κεφάλι μου και τα δάκτυλά μου με κόπο χτυπούν το πληκτρολόγιο. Ίσως να φταίει η υπερβολική ζέστη, μπορεί να είναι ο ανελέητος καταιγισμός άσχημων νέων ή η μιζέρια που βλέπω διαρκώς γύρω μου, ίσως τα συνεχή δωδεκάωρα που βαράω παρά τη θέλησή μου σε μια από τις πιο εξαντλητικές εργασίες του σύγχρονου δυτικού κόσμου με απολαβές -πρακτικά, γιατί θεωρητικά φαίνομαι ευκατάστατος και μπορεί να πληρώσω και φόρους- εφάμιλλες με αυτές των χαμηλοσυνταξιούχων. Ίσως το πρόβλημα να είναι ότι χάνουμε σιγά σιγά τις ζωές μας, την ψυχή μας, την ελευθερία μας. Από την ανομία και την παρακμή γυρίσαμε απότομα στην οικονομική υποταγή. Γίναμε αφανείς σκλάβοι, είλωτες. Γίναμε και τα δυο μαζί, δούλωτες. Έχουμε στερηθεί την προσωπική μας ελευθερία, σωματική και πνευματική. Είμαστε αναγκασμένοι να δουλεύουμε αδιάκοπα λαμβάνοντας μόνο τα προς το ζειν και ο προσωπικός χρόνος για πνευματική καλλιέργεια είναι ανύπαρκτος. Είμαστε θύματα πολλών άχρηστων πολιτικών και σκλάβοι ενός αδυσώπητου συστήματος που διέπεται όμως από νόμους και κανόνες. Και επειδή σε αυτό το παιχνίδι είναι όλοι (παγκοσμίως) μπλεγμένοι, είναι γελασμένος όποιος νομίζει ότι θα τη βγάλει "καθαρή" ρουφώντας το δικό μας αίμα.