Οι Έλληνες τεχνίτες.

Όποιος έχει χρειαστεί να φωνάξει τεχνίτη στο σπίτι του για κάποια εργασία θα έχει παρατηρήσει ότι, συνήθως, έρχεται ή κάποιος τύπος προχωρημένης ηλικίας που από τα πολλά χρόνια βαριέται να σηκώσει τα χέρια του και είναι μόνιμα με ένα τσιγάρο στο στόμα, ότι και αν κάνει, και φυσικά είναι πλέον παντογνώστης και πολύξερος ή η άλλη περίπτωση είναι να έρθει κάποιος νεαρός ταλιμπανέζος ακροβάτης ο οποίος δεν έχει καθόλου όρεξη για δουλειά είτε γιατί δεν του αρέσει αυτό που κάνει είτε επειδή πληρώνεται με τόσα λίγα χρήματα που η δουλειά του καταντάει αγγαρεία. Γενικώς οι "μάστορες" στην Ελλάδα, όσο αναφορά τη νοοτροπία που έχουν για την παροχή που προσφέρουν, δεν έχουν αλλάξει καθόλου σε σχέση με πριν από είκοσι χρόνια και σε αυτό φταίνε κατά βάση οι Έλληνες επιχειρηματίες αυτών των επιχειρήσεων οι οποίοι συντηρούν αυτή τη νοοτροπία.

Το μοναδικό που έχει αλλάξει όλα αυτά τα χρόνια και κάπως βελτίωσε την κατάσταση σχετικά με τον τρόπο εργασίας, τον χρόνο και την αντιμετώπιση των δυσκολιών, είναι τα εργαλεία και τα μηχανήματα, τα οποία έχουν εξελιχτεί σε πολύ μεγάλο βαθμό σε σχέση με παλαιότερα. Τουλάχιστον σήμερα ξέρεις ότι όσο κανίβαλος κι αν είναι ο τεχνίτης δεν θα χρειαστεί ούτε να σου γκρεμίσει το μισό σπίτι για να κάνει μια δουλειά αλλά ούτε θα κάνει δέκα μέρες για κάτι απλό.

Όλα αυτά, βέβαια, ίσχυαν μέχρι και χτες, μέχρι τη μέρα που άρχισε η κρίση να χτυπάει την πόρτα μας. Πολλές μικρές επιχειρήσεις πλέον αρχίζουν να κάνουν ταχέως βήματα προς τα πίσω με σκοπό να μειώσουν τα έξοδα -κατά τη γνώμη μου δεν έχουν να κερδίσουν απολύτως τίποτα-. Σου λέει ο άλλος, χάλασε το τρυπάνι, θα αγοράσω σφυρί θα βάλω και ένα πιτσιρίκο χωρίς ένσημα και με χαμηλό μεροκάματο να βαράει από το πρωί ως το βράδυ και θα γίνει η δουλειά μου.

Σε έναν τέτοιο τύπο έπεσε προχτές ένας φίλος μου -υδραυλικός στο επάγγελμα- ο οποίος έψαχνε έμπειρο τεχνίτη για υδραυλικές εγκαταστάσεις. Πηγαίνει το πρωί στη διεύθυνση την οποία βρίσκεται το μαγαζί του εργοδότη και βλέπει ότι πρόκειται για ένα υπόγειο σκοτεινό χώρο με ένα γραφειάκι και δυο τσάντες εργαλεία. Συστήνεται και του λέει ο εργοδότης περίμενε να έρθουν και οι άλλοι να πάτε σε μια δουλειά. Μετά από λίγο έρχονται δυο παιδιά γύρω στα είκοσι παίρνουν τις τσάντες με τα λιγοστά εργαλεία που είχαν μέσα, τα βάζουν σε ένα Ι.Χ. αυτοκίνητο και ετοιμάζονται να φύγουν. Μπαίνει και φίλος μου μέσα και πηγαίνουν σε μια νεόχτιστη οικοδομή να κάνουν τα υδραυλικά. Εκεί ανακαλύπτει ο φίλος μου ότι δεν πρόκειται για εγκαταστάσεις υδραυλικών συστημάτων αλλά για ειδικές αποστολές. Στις τσάντες υπήρχαν δυο σφυριά και δυο καλέμια, ένα φλόγιστρο (πάλι καλά που δεν τους έδωσε αναπτήρα) και διάφορα άλλα μικροεργαλεία. Οι δυο πιτσιρικάδες δεν είχαν καθόλου εμπειρία οπότε μια δουλειά που θα έπαιρνε κανονικά μισή ώρα την έκαναν σε δύο. Με λίγα λόγια οι καταστάσεις θύμιζαν χώρα τρίτου κόσμου και όχι ευρωπαϊκή.

Στο τέλος αφού τέλειωσαν το οχτάωρο και κάνα δίωρο υπερωρίες γύρισαν πίσω στο "μαγαζί". Του λέει ο εργοδότης "όλα εντάξει;". Τι να του πει το παιδί "καλά" λέει. Λοιπόν, αύριο αν γίνεται φέρε και το δικό σου αυτοκίνητο που είναι μικρό φορτηγάκι (είχε πάει με το φορτηγάκι του πατέρα του) να κουβαλήσουμε και κάποια πράγματα. Του έδινε μισθό 40€ (880€ το μήνα), χωρίς ένσημα και υπερωρίες και χωρίς εργαλεία και ήθελε να φέρει και το αυτοκίνητό του. "Βασικά δεν πρόκειται να έρθω αύριο φίλε, οπότε ψάξε για κανέναν άλλον" του είπε και έφυγε.

Κατά τη γνώμη μου έρχεται κύμα εκκαθάρισης των επιχειρήσεων στην αγορά. Αυτοί που θα αντέξουν θα είναι όσοι δεν χρωστούν σε τράπεζες, όσοι δεν έχουν ρίξει κανονιά σε επιταγή, όσοι με τον ένα ή άλλο τρόπο συνεχίζουν να έχουν μεγάλο πελατολόγιο και όσοι κάνουν τη δουλειά τους σωστά.