Πωλείται σάρκα

Πραγματικά, τον ρόλο των στριπτιτζάδικων στην κοινωνία, και ειδικά των Ελληνικών που είναι έτσι όπως είναι, δεν τον έχω καταλάβει απόλυτα. Και αυτό που κυρίως δεν έχω καταλάβει είναι το τι χαρά βρίσκει κάποιος σε αυτά τα "μαγαζιά".

Καταρχήν, ξοδεύεις άσκοπα τελείως ένα κάρο χρήματα, ορμώμενος απλώς από το ζωώδες ένστικτο της αναπαραγωγής. Ένας στόχος τον οποίο από την πρώτη στιγμή γνωρίζεις ότι δεν πρόκειται να τον επιτύχεις σε ένα τέτοιο χώρο.

Έπειτα, αφού έχεις φάει όλα σου τα φράγκα, βγαίνεις έξω και αντιλαμβάνεσαι ότι τα γενετικά σου όργανα έχουν ξεχειλίσει από σπέρμα και ότι κάπου πρέπει να εκτονωθείς.
Οι λύσεις είναι απλές και τρεις. Ή επισκέπτεσαι τα σπιτάκια με το κόκκινο φωτάκι ή πηγαίνεις κατευθείαν στη γυναίκα σου (αν υπάρχει) ή επιλέγεις τη σταθερή αξία που λέγεται αυνανισμός (το γνωστό και ως μαλακία).

Στην πρώτη περίπτωση απλά πρέπει να έχεις έτοιμο άλλο ένα πενηντάρικο (φαντάζομαι ότι κάπου εκεί θα είναι οι τιμές) να το πετάξεις άσκοπα. Στην δεύτερη θεωρώ ότι είναι μεγάλη ειρωνεία για το έτερον σου ήμισυ, για να φτάσεις τελικά να καταλήξεις ότι η χούφτα σου είναι και πιο πιστός σου φίλος, κάτι που θα μπορούσες να έκανες και εξ αρχής και να γλυτώσεις κόπο και χρήμα.

Τα στριπτιτζάδικα πιστεύω ότι είναι ο πόθος του κάθε άντρα να αγγίξει (γιατί μέχρι εκεί φτάνεις συνήθως) μια καλλίγραμμη γυναίκα. Να νοιώσει πασάς, να πιάσει το άφταστο. Ίσως αυτός να είναι ο λόγος που έχουμε χάσει την ταυτότητά μας. Γιατί θεωρούμε ιδανικό μόνο το έξω και έχουμε αποβάλλει τελείως τον εσωτερικό κόσμο. Αυτός είναι και ο λόγος που βλέπουμε στο δρόμο κορίτσια δώδεκα και δεκατριών χρονών να είναι βαμμένες και ντυμένες σαν τριαντάρες. Να έχουν δώσει από αυτή την ηλικία βάρος στην εμφάνιση και να έχουν αφήσει στο περιθώριο την πνευματική καλλιέργεια

Όπως και να 'χει, καλός ή κακός, τα στιπ/κα υπάρχουν και μάλιστα κάνουν χρυσές δουλειές. Χρυσές δουλειές που τις περισσότερες φορές βασίζονται πάνω στην φτώχεια και εκμετάλευση κάποιων κοριτσιών, την διαφθορά της "νύχτας", την ανοχή της αστυνομίας (με το αζημίωτο βέβαια) και πολλούς άλλους παράγοντες.

Όταν όμως τα πράγματα στην οικονομία σφίγγουν και μάλιστα τόσο πολύ (όπως στις μέρες μας) που ίσα ίσα φτάνουν τα χρήματα για τα βασικά έξοδα, τότε ένα από τα πρώτα πράγματα που σταματάει κάποιος είναι αυτού του είδους οι έξοδοι-διασκεδάσεις.

Έτσι, λόγο της μεγάλης πτώσης του τζίρου τους, ακόμα και τα στριπτιτζάδικα προβαίνουν σε έκτακτα μέτρα και σε ακόμα πιο μεγάλη εκμετάλλευση των υπαλλήλων τους. Μείωση μισθού για της κοπέλες που χορεύουν από το ποσό των 150€ τη βραδιά για 50€. Μείωση προσωπικού γενικά. Λιγότερα χρήματα σε σερβιτόρους και μπάρμαν. Και φυσικά τα ένσημα 5 και 10 το μήνα από 25, έτσι ίσα ίσα να φαίνεται ότι έγινε πρόσληψη. Φυσικά οι σερβιτόροι και οι λοιποί υπάλληλοι είναι στις περισσότερες περιπτώσεις Έλληνες και όποτε θέλουν την κοπανάνε από αυτή τη δουλειά. Όμως για τις χορεύτριες τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Όλες είναι αλλοδαπές, μικρές σε ηλικία, που για διάφορους λόγους ήρθαν στην Ελλάδα να αναζητήσουν την τύχη τους. Βλέπεις στα μάτια τους τον πόθο να απεμπλακούν από αυτό το βούρκο που μπήκαν. Πολλές φορές αυτό φαντάζει αδύνατο, ακόμα και τα διαβατήριά τους τα κρατάει ο εργοδότης τους. Το όνειρό τους είναι να βρουν κάποιον Έλληνα, σοβαρό με δουλειά να στηριχτούν επάνω του, να μπορέσουν να ξεφύγουν από την κατρακύλα της νύχτας αλλά μάλλον κάτι τέτοιο σε αυτούς τους χώρους (και όχι μόνο σε αυτούς τους χώρους πλέον) είναι δύσκολο.

Υ.Γ. Όλο κι όλο μια φορά έχω πάει σε στριπτ/κο με αφορμή το γάμο ενός φίλου. Μέσα στην τρελή μου τη σούρα δυο τρία πράγματα είναι αυτά που μου έμειναν στο μυαλό.
Η μιζέρια που επικρατούσε στο χώρο, στους λιγούριδες πελάτες, στις χορεύτριες και το προσωπικό.
Η απεγνωσμένη προσπάθεια μιας κοπέλας από τη Τζαμάικα να μου δώσει το τηλέφωνό της για να βγούμε για καφέ -απορώ πως έβγαλα συζήτηση με αυτήν, αφού μιλούσε μόνο αγγλικά ενώ εγώ εκείνη τη στιγμή ούτε ελληνικά δεν μπορούσα να αρθρώσω-.
Τέλος, θυμάμαι την τσέπη μου όταν βγήκα που ήταν άδεια από λεφτά και το χαρτάκι με το τηλέφωνο που πέταξα.