Πίνω μπάφους και παίζω pro!

Επειδή ασχολούμαστε συνέχεια με τα πολιτικά και οικονομικά της χώρας μας και μας έχει πάρει από κάτω και στην τελική το μόνο που κερδίζουμε είναι να χαλιόμαστε, λέω αυτές τις μέρες να ασχοληθώ με κάποια πιο ανάλαφρα θέματα, έτσι για ξεφύγουμε βρε αδερφέ (τουλάχιστον εγώ).

Τελικά, λοιπόν, εμείς οι άντρες πολύ δύσκολα αλλάζουμε συνήθειες. Και είναι κάποια πράγματα που άπαξ και φάμε το κόλλημα δεν μπορούμε να ξεφύγουμε με τίποτα. Και είναι, ρε παιδί μου, αυτά τα ηλεκτρονικά παιχνίδια χοντρό ναρκωτικό. Αν αρχίζεις να παίζεις δεν σταματάς ποτέ. Εγώ, για να πω την αλήθεια διαθέτω μια φυσική αντίσταση στις συνήθειες. Κολλάω με κάτι, ως τελειομανής εξαντλώ την χρήση του μέχρι να μάθω να το κάνω τέλεια και έπειτα το κόβω "μαχαίρι".

Κάτι ανάλογο μου συμβαίνει και με τα παιχνίδια. Γενικά δεν είμαι και πολύ φανατικός των ηλεκτρονικών, το αντίθετο μάλιστα, τα ψιλοβαριέμαι. Αλλά, να, έχει τύχει τρεις φορές όλες κι όλες στη ζωή μου να πιάσω τον εαυτό μου να παίζει φανατικά κάποιο.

Την πρώτη φορά ήταν πριν από καμιά δεκαριά χρόνια όταν τότε γύρω στα 22 μου νοίκιασα για πρώτη φορά σπίτι και άρχισα να γεύομαι τους καρπούς της απόλυτης άνεσης και ελευθερίας μου. Θυμάμαι σαν σήμερα τον πανικό που επικρατούσε στο σπίτι κάθε βράδυ. Ήμουν ουσιαστικά ο πρώτος από την τσακαλοπαρέα που έμενε μόνος του και νομίζω ότι καταλαβαίνετε το τι γινόταν. Τις καθημερινές τη βγάζαμε όλοι μαζεμένοι σπίτι (παρασκεή, σάββατο, κυριακή ήταν μέρες εξόδου) κάνοντας αμπελοφιλοσοφίες, σχολιάζοντας, βλέποντας τα ελεϊνά προγράμματα της τιβί (από τότε τη συχαινόμασταν) και φυσικά παίζοντας. Τέσσερα, πέντε άτομα, ο καθένας με τον υπολογιστή του και όλοι συνδεδεμένοι μεταξύ τους. Σαν σήμερα θυμάμαι εκείνο το παιχνίδι που παίζαμε, age of empaires. Έχω ρίξει τα απίστευτα ξενύχτια βγάζοντας τα μάτια μου πάνω στην οθόνη του υπολογιστή. Και το περίεργο ήταν ότι με τρεις ώρες ύπνο το πρωί σηκωνόμουν να πάω στη δουλειά και ήμουν ολόφρεσκος και ξεκούραστος. Ευτυχώς, μετά από ένα τρίμηνο βαρεθήκαμε και το παιχνίδι πήγε στα αζήτητα, αφού βέβαια πρώτα γίναμε ειδικοί.

Την δεύτερη φορά που έπιασα τον εαυτό μου να παίζει μανιωδώς ήταν πριν καμιά τέσσερα χρόνια και για περίπου ένα τετράμηνο. Τότε ανακαλύψαμε το απόλυτο παιχνίδι παιχνίδι δράσης, το micro machines. Η συνταγή πάνω κάτω η ίδια. Τέσσερα μικρά αυτοκινητάκια, τέσσερις παίχτες σε έναν μόνο υπολογιστή και μια τηλεόραση 32 ιντσών, μαζεμένοι στο σπίτι ενός φίλου (νοίκιασαν και άλλοι σπίτια τότε) και ώρες ατελείωτου παιχνιδιού. Πολλές φορές τύχαινε να μαζευόμαστε στο σπίτι τα ξημερώματα μετά από ξενύχτι και ποτά για να παίξουμε ένα γύρω. Το πρωί, βέβαια, στην δουλειά ήμουν σαν μην συνέβη τίποτα το προηγούμενο βράδυ. Κάποια στιγμή, όμως, και αυτή η μανία κορέστηκε και το παρατήσαμε.

Φτάνοντας στο σήμερα και έπειτα από τέσσερα περίπου χρόνια, ανακάλυψα το pro. Το κλασικό γνωστό ποδοσφαιράκι που έχει κάνει θραύση και έχει θαυμαστές κάθε ηλικίας αλλά μόνο στο ένα φύλλο, τους άντρες. Είναι θα έλεγα σαν δαίμονας στα μάτια μιας γυναίκας. Και ηλεκτρονικό παιχνίδι και με θέμα το ποδόσφαιρο, ότι χειρότερο δηλαδή. Εδώ και ένα εξάμηνο περίπου, στο playstation πλέον και τη μικρή τηλεορασίτσα, έχω γίνει γκουρού στο χειρισμό του παιχνιδιού. Έρχεται, λοιπόν, προχτές η γυναίκα μου με έναν πολύ ωραίο τρόπο οφείλω να ομολογήσω, να μου υπενθυμίσει ότι ξέφυγα λίγο (λίγο όμως) και μάλλον πρέπει να εγκαταλείψω ή τουλάχιστον (μην είμαστε και υπερβολικοί) να περιορίσω το χρόνο που του αφιερώνω.

Αντίο playstation, κλαψ! :))))